W historii i w współczesnym świecie funkcjonują różne ustroje. Jedne są oceniane jako demokratyczne, zaś inne jako totalitarne, a co za tym idzie w wielu państwach są zakazane. Jak wygląda niniejsza kwestia w polskim Kodeksie karnym? Podstawa prawna i komentarz Analizowana problematyka została uregulowana w art. 256 Kodeksu karnego (dalej: Osoba, która publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 (art. 256 § 1 Identycznej karze podlega osoba, która w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1 albo będące nośnikiem symboliki faszystowskiej, komunistycznej lub innej totalitarnej (art. 256 § 2 W przypadku skazania sprawcy na podstawie art. 256 § 2 sąd orzeka przepadek tych przedmiotów, nawet gdy nie stanowią one własności sprawcy (art. 256 § 4 Polecamy: Kodeks kierowcy. Zmiany 2020 Jako „faszyzm” należy rozumieć „masowy ruch polityczny, ideologię o skrajnie nacjonalistycznym charakterze”, zaś jako „totalitaryzm” należy rozumieć „system rządów (oraz wspierająca go ideologia) charakterystyczny dla XX-wiecznych państw, w których ambicje modernizacyjne i mocarstwowe szły w parze z rozczarowaniem do demokracji, jej kryzysem lub niedostatkiem” (Encyklopedia PWN). Z kolei, zgodnie z wyrokiem SA we Wrocławiu o sygn. akt II AKa 200/18 z dnia 5 lipca 2018 roku, pojęcie „„nawołuje do nienawiści” w rozumieniu art. 256 §1 oznacza wzywanie, zachęcanie, nakłanianie do uczucia silnej niechęci, wrogości do kogoś. Nie jest wystarczające wywoływanie uczuć dezaprobaty, antypatii, uprzedzenia, niechęci.” Dodatkowo w myśl wyroku SN o sygn. akt IV KK 38/18 z dnia 8 lutego 2019 roku „przestępstwo z art. 256 §1 mieści się w obszarze określonym jako mowa nienawiści. Pod tym pojęciem powszechnie rozumie się wypowiedzi i wizerunki lżące, wyszydzające i poniżające grupy i jednostki z powodów całkowicie lub po części od nich niezależnych, a także przynależności do innych naturalnych grup społecznych, przy czym grupy naturalne to takie których się nie wybiera, udział w jednych determinowany jest biologicznie (płeć, kolor skóry), w innych społecznie, jak przynależność etniczna, religijna, język. Nawoływanie do nienawiści z powodów wymienionych w art. 256 – w tym na tle różnic narodowościowych – sprowadza się do tego typu wypowiedzi, które wzbudzają uczucia silnej niechęci, złości, braku akceptacji, wręcz wrogości do poszczególnych osób lub całych grup społecznych czy wyznaniowych, bądź też z uwagi na formę wypowiedzi podtrzymują i nasilają takie negatywne nastawienia i podkreślają tym samym uprzywilejowanie, wyższość określonego narodu, grupy etnicznej, rasy lub wyznania. Przestępstwo z art. 256 ma charakter umyślny i może zostać popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim, o szczególnym zabarwieniu, a więc w konkretnej intencji. Nawoływanie do nienawiści wiąże się z chęcią wzbudzenia u innych najsilniejszej negatywnej emocji (zbliżonej do wrogości), do określonej narodowości, grupy etnicznej, czy rasy.” Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego określonego w art. 256 § 2 jeżeli dopuścił się tego czynu w ramach działalności artystycznej, edukacyjnej, kolekcjonerskiej lub naukowej (§3

Red fascism. Supremacism. Politics portal. v. t. e. Fascist symbolism is the use of certain images and symbols which are designed to represent aspects of fascism. These include national symbols of historical importance, goals, and political policies. [1] The best-known are the fasces, which was the original symbol of fascism, and the swastika ^{Zapomnieć to najgorsze, co można wyrządzić ofiarom nazizmu – mówi Leon Weintraub*, który przeżył Auschwitz i inne niemieckie obozy koncentracyjne. DW: Niedawno skończył Pan 96 lat. Czy śni się Panu czasem jeszcze wojna albo pobyt w obozach? Leon Weintraub: Mam taką psychikę, że ja nigdy lub rzadko przypominam sobie, jakie miałem sny. Wprawdzie moja żona czasem mówi, że byłem niespokojny lub krzyczałem przez sen, ale ja niczego nie pamiętam. Jest tylko pewne wrażenie – pozytywne lub negatywne. Podczas studiów medycznych w Getyndze docent wyjaśnił mi, że ludzie, którzy mieli negatywne przeżycia, rzadziej o tym śnią niż ci, którzy mieli dobre życie. Mnie to wtedy nie przekonało. Był Pan w wielu niemieckich obozach koncentracyjnych, ale na początku było Auschwitz. Jakie jest Pana pierwsze wspomnienie z przyjazdu do obozu zagłady? – Okropna dehumanizacja. Byliśmy już bardzo wyczerpani po prawie pięciu latach ciężkiej pracy i głodowania w getcie Litzmannstadt na terenie mojego rodzinnego miasta Łodzi, kiedy w sierpniu 1944 r. zaprowadzono nas do punktu zbiorczego. Moja mama, trzy siostry i ja. Moja najmłodsza siostra Róża, która później zginęła w obozie Stutthof, nie dołączyła do nas. Getto Litzmannstadt: praca w resorcie metalowym. Tutaj pracował także Leon Weintraub Pierwszym szokiem było, jak podjechał pociąg z wagonami bydlęcymi. W jednym kącie zawieszony koc, za nim kubeł na potrzeby naturalne. Staliśmy gęsto obok siebie. Nie było mowy, żeby się położyć albo usiąść. Zaryglowano drzwi i pociąg ruszył w drogę. Bez picia, bez jedzenia. I co mi tak bardzo zostało w pamięci, to cisza. Ani płaczu, ani krzyków protestu, rozczarowania. Na plakatach przyrzekano nam, że wobec zbliżającego się frontu "w trosce o nasze dobro", będziemy ewakuowani w głąb Trzeciej Rzeszy, gdzie dalej będziemy mogli pracować dla Wehrmachtu. I nagle to w ten sposób nas przewożą? W tak bardzo nieludzki, niegodny sposób? Byliśmy jakby porażeni i ta śmiertelna cisza do dzisiaj brzmi mi w uszach. Podróż trwała dwa dni i dwie noce. Po przybyciu widzimy jakieś dziwne osoby, jakby w piżamach – pasiakach szaro-niebiesko-białych. I tylko krzyki: „Raus!”. Szybko zeskoczyłem. Miałem na ramionach plecak. Jeden z więźniów-funkcjonariuszy wyrwał mi ten plecak z rąk. A ja mówię: „Ale dużo znaczków tam mam!”. A on mówi: „Tu się nie przychodzi, żeby żyć, nie potrzebujesz znaczków”. Wtedy na rampie po raz ostatni widział Pan swoją matkę… – Mężczyźni szli na lewo, kobiety na prawo. Moja mama wyglądała jeszcze tak młodo, a miała lat 50. Ciemno-niebieski kostium, biała bluza, róż na policzkach. Macham ręką: „Mama, zobaczymy się w środku!”. Ale potem kątem oka widzę druty kolczaste, a ponadto białe izolatory i przewody. Dokąd nas przywieziono? Transport do Auschwitz: selekcja na rampie Miał Pan wtedy 18 lat i podczas selekcji przydzielono Pana do grupy, która miała jeszcze żyć. – Starych i chorych kierowano kciukiem na prawo, innych na lewo. Potem ustawiono nas w piątki i skierowano do łaźni, gdzie zaczęła się procedura odczłowieczenia. Najpierw rozebrać się do naga, prysznic, po prysznicu do łaźni weszła grupa więźniów z maszynkami do strzyżenia włosów. W kolejce stały setki osób. Był pośpiech, więc ta maszynka nie tylko włosy, ale i kawałki skóry zrywała. Inna grupa więźniów siedziała przy korytach wypełnionych oleistym, śmierdzącym płynem, jak karbol czy fenol. Moczono w tym mop – taki, jakim dzisiaj myje się podłogi – i dezynfekowano wygolone miejsca. To strasznie paliło. Potem przydzielono nam ubranie: koszula, spodnie. Jak szło, bez względu na to, czy pasuje, czy nie. Na końcu zaprowadzili nas do baraku, a tam kazali oddać schowaną biżuterię, złoto czy pieniądze. Grozili, że nas prześwietlą i jeśli coś u kogoś znajdą, to zostanie strasznie ukarany. Po chwili kilka osób wrzuciło coś do miski. To było przywitanie w Auschwitz-Birkenau. O tym, że było to Auschwitz, dowiedziałem się dopiero po wojnie. Co Pan robił w obozie? – Stanowiliśmy rezerwę siły roboczej. Jeśli w jakimś nazistowskim przedsiębiorstwie brakowało ludzi do pracy, wysyłano tam więźniów z naszej grupy. Jak długo był Pan w Auschwitz? – Sześć lub osiem tygodni. Pewnego dnia zobaczyłem między blokami grupę nagich mężczyzn i usłyszałem od nich, że czekają na ubranie, żeby wyjechać na roboty. I to „wyjechać” było jakby sygnałem. Zdjąłem ubranie i wmieszałem się w grupę. Moja dobra gwiazda dała wtedy o sobie znać. Zaprowadzono nas do magazynu z ubraniami, dano odzież i do pociągu. Miejsce Pamięci Auschwitz-Birkenau Ale ostatni obraz z Auschwitz-Birkenau, jak się obejrzałem, to była skośnie na drutach przyklejona kobieta. Wybrała śmierć. Zawieźli was do Groß-Rosen, do podobozu Doernhau. Tam pracował Pan w Górach Sowich. – Mieliśmy doprowadzić prąd do bunkrów w górach – przyszłych fabryk broni. Ta praca miała dwie zalety. Najpierw jechałem z kierownikiem robót przygotować miejsce pracy. Podczas gdy inni kopali doły pod słupy, ja wspinałem się na stojące już maszty i montowałem przewody. Siedząc na górze, byłem poza zasięgiem młodych esesmanów, którzy urządzając sobie brutalne zabawy z bronią i trafiali więźniów. Potem przeżył Pan marsz śmierci do Flossenbuerga, a miesiąc później Offenburg – podobóz KL Natzweiler. Co Panu pomagało przetrwać to wszystko? - Ja to tłumaczę psychologicznie, że byłem w stanie ciągłego szoku. Dzisiaj mamy pojęcie „katatonia” – taka sytuacja organizmu, że ta wyższa czynność mózgowa jest albo wyłączona, albo bardzo ograniczona. To ograniczenie przyjmowania tego negatywnego z zewnątrz, zamknięcie się w sobie może było efektem, żeby przeżyć, instynktem samozachowawczym. Obóz koncentracyjny Flossenbuerg 1945 Mojemu organizmowi wystarczała drobinka, żebym się utrzymał przy życiu – kawałek chleba, trochę zupy, którą dostawaliśmy rano. To było wszystko. Wystarczyło, żeby utrzymać iskierkę życia, aby ona nie zgasła. Mógł Pan z tej siły przetrwania czerpać też później? – Wypełniała mnie radość, że przeżyłem. Ten optymizm podkreślam zawsze w pogadankach z młodzieżą. Niedawno ukazał się w holenderskiej gazecie artykuł o mnie, że po Auschwitz dr Weintraub nie zna słowa „narzekać”. Szybko przyjąłem postawę, że cokolwiek by się nie działo po tym, jest bez porównania o niebo lepsze, niż to, co przeżyłem w getcie czy obozach i to powodowało, że byłem zadowolony z tego, co mam. Świadomość skąd się wywodzę i co się ze mną działo chroniła mnie przed patrzeniem na innych ludzi z góry. Wszystkie przykre rzeczy, które się potem działy, poza chorobą i śmiercią, to są dla mnie sprawy do załatwienia, a nigdy problemy. Jakie słowa wykreślił Pan jeszcze ze swojego słownika? –„Zemsta”. Jeżeli odpłaca się tym samym, to staje się na tym samym poziomie, co sprawca. A ja nie chcę być porównywalny ze sprawcami. Dlatego nie jestem za tym, żeby odpłacić „oko za oko”, tylko żeby za przestępstwa karać według panującego prawa. A słowo „wybaczyć”? – Nie, ja nie mogę ani wybaczyć, ani usprawiedliwić czynów, do których doprowadziła ideologia nazistowska. Nie mogę sobie wyobrazić, żebym mógł wybaczyć esesmanowi, który odkręcił gaz zabijający moją mamę i dużą część mojej rodziny. Doliczyłem się, że po wojnie z 80 członków najbliższej rodziny zostało nas 16. Leon Weintraub w wirtualnej rozmowie z DW Polski Ale jest kilka słów zbliżonych, jak „pojednanie”. Dla mnie to jest możliwe i staram się żyć w tym duchu. Spotyka się Pan często z młodzieżą. O co Pana pytają? – Pytają także o winę. I wtedy wyjaśniam, że oczywiście oni bezpośredniej winy nie mają, ponieważ wtedy nie było ich na świecie. Jeżeli jednak dowiedzą się, że ich dziadek czy pradziadek był aktywnym sprawcą tych okropnych czynów, od tej świadomości nie mogę ich uwolnić, z tym muszą się sami uporać. Jedyne, co mogę im dać na drogę, to to, że powinni robić wszystko, żeby to się nigdy nie powtórzyło. A co Pana obecnie najbardziej niepokoi? – Dla mnie jest nie do pojęcia to, że są w naszych krajach, w Europie, osoby, które utożsamiają się z nazistami, z tą ideologią. To nie tylko policzek wobec milionów bezbronnych ofiar, którym bezwzględnie odebrano życie. Dla nas, ocalałych, utożsamianie się z tą ideologią to coś niesłychanego. Jak można w przyszłości zachować pamięć o tych zbrodniach? – Po pierwsze mamy miejsca pamięci. Obowiązkiem danego państwa jest je zachować jako ostrzeżenie przed tym, co ludzie ludziom mogą zrobić. Są muzea na całym świecie. To jest ta część materialna. Mamy świadków tamtych czasów. Nasze wspomnienia wydrukowano jako broszurki, zrobiono filmy. Mam świadomość, i to pomaga mi przeżyć, że nie tylko zostawiłem ślady, ale że ci młodzi ludzie, którzy mnie słyszeli, nie ulegną pokusom, kuszącym sloganom AfD w Niemczech, ale także w Polsce. A po mnie moje wnuki i inni młodzi ludzie będą w naszym imieniu dalej przekazywać to hańbiące świadectwo rozwoju ludzkości, ale niezapomniane, bo zapomnieć to najgorsze, co można wyrządzić ofiarom tej nieludzkiej ideologii – nazizmu. *Dr Leon Weintraub urodził się w 1926 r. w Łodzi. W sierpniu 1944 wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz-Birkenau. Potem przebywał w obozach koncentracyjnych Groß-Rosen i Flossenbuerg. Po wojnie studiował medycynę w Getyndze. W 1950 roku wrócił do Polski i dokończył studia medyczne. Po 1969 roku, na skutek rosnącego antysemityzmu w Polsce, wyjechał z synami do Szwecji i osiadł tam na stałe. Wywiad z Leonem Weintraubem ukazał się serwisie polskim DW 27 stycznia 2021 roku. Przypominamy tę rozmowę.} Komunizm jako system władzy zaistniał po rewolucji październikowej w Rosji w 1917 roku. Przywódca tego zrywu został W. Lenin, który mimo wielu przeciwności zdobył na czele swoich bolszewików pełnię władzy w tym kraju. Jest to tym dziwniejsze, że jego partia była najmniejsza wśród liczących się ugrupowań w walce o władze. ^{Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 18:57: Nazizm to jest czyste zło. mnóstwo obozów zagłady, każdy nazista musi nienawidzić Żydów. Ogólnie zbiorowy mord. A faszyzm to jest ustrój, który na pewno zrobi dobrze w kraju tylko lekko siłą. Ale nie tak jak nazizm. Czasami zdarza się jakieś morderstwo w drodze do władzy, ale nie na wielką skalę. Ten ustrój jest totalitarny, ale nie morduje obywateli tylko dlatego, że jest, np. muzułmaninem. W faszyźmie wcale nie musi być nienawiści do jakiejś rasy. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 23:29 Dużo rzeczy - obyczajami, gospodarką ale minimalnie, stosunkiem do państwa, innych narodów, nazwą, symboliką, przedstawicielamifaszyzm zakłada imperializm, korporacjonizmnazizm segregacje rasową, coś mieszanka socjalizmu z kapitalizmem blocked odpowiedział(a) o 23:21 Głównie tym, że faszyzm to Włochy, a nazizm to Niemcy oraz, że faszyzm nie opiera się tak jak nazizm na postrzeganiu określonych ras jako gorszych. blocked odpowiedział(a) o 13:49 Faszyzm to tzn skrajny kapitalizm, wyzysk człowieka przez człowieka i totalitaryzm. A nazizm to jego niemiecka odmiana. jedno i drugie to prawicowy terror Ja sam jestem Anarchistą(dokładnie Anarcho Punkiem) faszyzm narodził się w we Włoszech jego ojcem był benito mussolini. nazizm(narodowy socjalizm) narodził w Niemczech. Jego ojcem był adolf hitler. nazim to coś w rodzaju skrajnej wersji faszyzmu. hitler tworząc swoją ideologie wzorował się na ideologi mussoliniego oraz na ideologi Friedricha Nietzschego. naziści nienawidzili Żydów oraz Słowian. Według nazizmu Germanie to nad ludzie, Żydzi i Słowianie to podludzie a reszta świata to ludzie. Tak czy siak obie idelogie są chore. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub}

Faszyzm jest ruchem różnorodnym i występuje w wielu odmianach, szczególnie rozpowszechnionych w okresie międzywojennym. Jego zwolennicy w poszczególnych krajach posługują się więc różnoraką symboliką. Często nawiązuje ona do specyfiki historii danego narodu, wzorując się w przeważającej liczbie przypadków na symbolice faszystowskiej, przyjętej we Włoszech i Niemczech.

Wspólna książka dwóch wybitnych działaczek feministycznych, intelektualistek tego ruchu, a jednocześnie naukowczyń z zakresu kulturoznawstwa i socjologii, jest dziś wybitnie na czasie - pisze Krzysztof Lubczyński z portalu " o książce Agnieszki Graff oraz Elżbiety Korolczuk "Kto się boi gender?". Tak, „podręcznikowy” poniekąd charakter książki Graff i Korolczuk bardzo przydatny jest w obliczu potrzeby odpowiedzenia wrogom gender „pięknym za nadobne”. Metoda „non violence”, która dominowała przez dziesięciolecia w taktyce i strategii ruchów genderowych, obliczona na „ucywilizowanie” wroga, na spokojne „oduczanie” go agresji, zawiodła na całej linii. Im bardziej ruchy genderowe, progresywne, feministyczne były łagodne i pokojowe w działaniu, tym większa była i jest agresja populistycznych ruchów prawicowych. (...) Autorki pokazują antygenderową mobilizację jako zjawisko nieprzypadkowe, lecz będące częścią, segmentem prawicowego populizmu, który od mniej więcej dekady trawi i zatruwa Europę oraz świat. Definiują prawicowy populizm i opisują jego koncepcje, definicje, ale także wewnętrzne spory. Akcentują rolę afektów w polityce i propagandzie sił prawicowych. Ukazują populistyczną rewoltę w jej różnych aspektach, w relacji do neoliberalizmu (dawniej z nim silnie związana, od pewnego czasu zaczęła zmierzać w stronę populizmu antyliberalnego, także w ekonomii, w stronę socjalną). (...) Cała recenzja dostępna jest na portalu " Książka do kupienia w sklepie Wydawnictwa KP.

Benito Mussolini i Faszyzm. Faszyzm włoski (wł. fascismo) – totalitarny ruch polityczny pozostający u władzy we Włoszech od 1922 do 1943 roku. Jego przywódcą był Benito Mussolini. Podobne ruchy, takie jak nazizm, rozprzestrzeniały się w całej Europie i Ameryce Łacińskiej pomiędzy pierwszą a II wojną światową. Najlepsza odpowiedź EKSPERTażór odpowiedział(a) o 18:27: Faszyzm-ruch polityczny i ideologia głosząca kult państwa i jego wodza,jedność polityczną narodu,solidaryzm społeczny,wrogość wobec komunizmu i forma kraju panuje dyktatura sekretarza partii komunistycznej i podporządkowanej mu elity planowana jest dziedziny życia są kontrolowane przez rządów,w którym wszystkie dziedziny życia podlegają kontroli totalitaryzmu to:istnienie jednej partii,dominującej nad strukturami państwa i kierowanej zwykle przez totalitarnej III Rzeszy stworzona przez Adolfa Hitlera i głoszona przez NSDAP,którą można rozpatrywać jako skrajną odmianę jak faszyzm głosił kult państwa i jego nazizmu była teoria rasowa,zgodnie z nią Niemcy to aryjska rasa panów,a Żydzi zasługują na zagładę. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 09:59 Uważasz, że ktoś się myli? lub Jeden z przejawów kultu jednostki. Stalinizm – ukształtowany w latach 30. XX wieku w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich pod dyktatorskimi rządami Józefa Stalina system poglądów ideologicznych i sposób kierowania partią oraz państwem komunistycznym, oraz jego gospodarką. Wtorek, 12 listopada 2013 (16:54) Choćby nie wiem ilu (i jak często) historyków oraz światłych publicystów tłumaczyło w mediach prawdziwe znaczenie słów: prawica, lewica, faszyzm, nazizm, nacjonalizm; zdecydowana większość Polaków nadal będzie używać złożonych z nich fałszywych zbitek pojęciowych, umiejętnie zakorzenionych w naszym języku w epoce PRL. Właśnie obserwujemy to terminologiczne pomieszanie z poplątaniem w komentarzach po wczorajszych zamieszkach w Warszawie, w których uczestniczyli narodowcy, nie wiedzieć czemu utożsamiani przez większość dziennikarzy z faszystami. A przecież od przedstawicieli mediów, czyli od ludzi z wyższym wykształceniem można wymagać zrozumienia używanych przez nich słów, nawet wbrew utartym stereotypom. Wedle tych fatalnych standardów prawica automatycznie kojarzona jest z faszyzmem i z nazizmem, a w tle pojawia się od razu hitleryzm, co powoduje jeszcze większą nienawiść do wszystkiego, co prawicowe. Można cierpliwie, konsekwentnie oraz rzeczowo starać się wytłumaczyć naszym rodakom niestosowność takich porównań, wykazując jawnie lewicowe korzenie faszyzmu i narodowego socjalizmu - nic nie pomoże. Trzeba uczciwie przyznać, że jest to wielki triumf światowej, a zwłaszcza europejskiej lewicy. W wielu państwach - nie tylko pozostających przez pół wieku pod sowieckim panowaniem - udało się zrzucić odium hitlerowskiego ludobójstwa na prawicę przy jednoczesnym przemilczaniu lewicowej proweniencji równie zbrodniczego stalinizmu. Kiedy ktoś słyszy więc dzisiaj określenia: narodowiec, nacjonalista lub faszysta automatycznie myśli o tych ludziach: prawicowiec zamiast lewicowiec bądź lewak. A przecież to Sojuszowi Lewicy Demokratycznej i "Krytyce Politycznej" znacznie ideologicznie bliżej do faszyzmu niż Obozowi Narodowo-Radykalnemu bądź "Frondzie". Takie pomieszanie pojęć ma oczywisty związek z ogromnymi wpływami, jakimi od dawna dysponują na całym świecie środowiska lewicowe w strukturach władzy, w mediach, w kulturze, w systemach edukacji, w kręgach celebrytów. Potrafiły one sprytnie i zarazem cynicznie zepchnąć całe zawinione przez lewicę moralne, historyczne oraz polityczne zło na znienawidzoną, a nader często nieudolną w głoszeniu swoich poglądów i prawdy o sobie prawicę, oczyszczając pojęcie lewicowości z wszystkiego, co może się z nim niedobrze kojarzyć, a w efekcie wynosząc je na piedestał tak obecnie popularnego politycznego słuszniactwa (political corectness). Próba wyjaśnienia, jak jest w tej materii naprawdę, przypomina bicie w głową mur wykładowców filozofii, bezskutecznie wtłaczających do głów swych studentów, że słynne powiedzenie Sokratesa brzmi: "jak czego nie wiem, to i nie mówię, że wiem". Zdecydowana większość i tak nadal będzie przekonana, że ateński mędrzec powiedział: "wiem, że nic nie wiem". A te dwa sformułowania różnią się od siebie właśnie tak jak prawica od faszyzmu, a nacjonalizm od nazizmu. Reinhard Heydrich. szef RSHA. w 1935 uchwaleno ustawy norymberdzkie. - pozbawiono Żydów obywatelstwa niemieckiego. - Żydzi nie mogli zawierać małżeństw z osobami narodowaości niemieckiej. - zamykano Żydów w gettach. - stworzono listę zawodów, których Żydzi nie mogli wykonywać. - nakazano Żydom nosić opaski z gwiazdą Dawida.

For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Faszyzm. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$

Rozpoczęła się wówczas druga, a zarazem najtragiczniejsza i największa wojna światowa. Po drugiej wojnie światowej znacznie zmienił się zarówno stosunek ludzi do faszyzmu, jak i jego znaczenie w Europie. Z czasem zaczęto dostrzegać jak bardzo faszyzm wpłynął na rozwój hitleryzmu, a tym samym jak tragiczne miało to skutki dla Powrót KOMUNIZM I NAZIZM - XX-WIECZNE SYSTEMY TOTALITARNE Totalitaryzm był największym zagrożeniem demokracji i systemów parlamentarnych w naszym stuleciu. Państwo totalitarne oparte na zinstytucjonalizowanym systemie represji i terroru dążyło do zniewolenia jednostki i jej całkowitego podporządkowania woli wąskiej grupy rządzących. Lekcja pokazuje różnice i podobieństwa między komunizmem a nazizmem, zapoznaje - w wielkim skrócie - z ich ideologią i polityczną praktyką. Cele Po zajęciach uczniowie powinni umieć: - zdefiniować pojęcie "totalitaryzm"; - wymienić i scharakteryzować elementy systemu totalitarnego; - opisać podstawowe instytucje państwa komunistycznego i państwa nazistowskiego na przykładzie Związku Radzieckiego oraz Niemiec nazistowskich; - wskazać podobieństwa i różnice między komunizmem a nazizmem; - wymienić zagrożenia, jakie stwarzają systemy totalitarne jednostki oraz dla demokracji. Środki dydaktyczne 1. Składy delegacji 2. Tekst "Partia komunistyczna w totalitarnym systemie radzieckim" 3. Tekst "Partia nazistowska w totalitarnym systemie III Rzeszy" 4. Tekst "Policja polityczna i aparat bezpieczeństwa ZSRR" 5. Tekst "Aparat bezpieczeństwa III Rzeszy" 6. Tekst "Ideologia komunistyczna" 7. Tekst "Nazizm jako ideologia państwowa III Rzeszy" 8. Tekst "Wódz w systemach totalitarnych ZSRR i III Rzeszy" 9. Zasady gry Przebieg zajęć 1. Poproś uczniów o krótkie przypomnienie, w jaki sposób do władzy w Rosji doszli bolszewicy, a w Niemczech narodowi socjaliści. Zapytaj o sytuację polityczną w latach trzydziestych i o zmiany, które nastąpiły tuż przed wybuchem wojny i w jej trakcie (międzynarodowe sojusze, konflikty zbrojne, układ sił), sprawdź, czy uczniowie rozumieją pojęcia "stalinizm" i "hitleryzm". 2. Powiedz uczniom, że uczestnicząc w grze symulacyjnej, będą szukać różnic i podobieństw między dwoma reżimami totalitarnymi. Przedstaw im sytuację wyjściową gry: w marcu 1940 r. odbyła się w Zakopanem konferencja radziecko-niemiecka. Następuje spór między delegacjami. Dotyczy on problemu: które z państw: Związek Radziecki czy III Rzesza ściślej kontrolują życie swych obywateli, który z systemów jest bardziej skuteczny i w którym prawa jednostki są bardziej podporządkowane ideologicznie wyznaczonym celom zbiorowości. Celem gry jest udowodnienie przez przedstawicieli jednego z państw, za pomocą odpowiednio dobranych argumentów, że reprezentują system bardziej "totalny" (i represyjny). 3. Podziel klasę na osiem trzyosobowych zespołów (jeżeli klasa liczy mniej niż dwadzieścia siedem osób, musisz zmniejszyć liczebność niektórych zespołów). Wybierz przewodniczących obu delegacji. Rozdaj wszystkim zespołom odpowiednie materiały pomocnicze - nr 2-9 (według schematu z materiału pomocniczego nr 1) i poproś o uważną lekturę i przygotowanie na podstawie zdobytych informacji krótkiego wystąpienia na konferencji. Oprócz delegacji obu państw w grze bierze udział arbiter - osoba, która rozstrzygnie o jej wyniku. Jest ona wybierana przez całą klasę przed podziałem na zespoły i musi być zaakceptowana przez większość uczniów jako dająca gwarancję bezstronności. Zadaniem nauczyciela w czasie gry jest czuwanie nad tym, żeby jej zasady były przestrzegane. Przed lekcją należy odpowiednio przygotować salę - zsuńcie stoliki na środku sali w ten sposób, aby tworzyły długi stół. Delegacje zajmą miejsca po obu jego stronach. Gra odbywa się według zasad przedstawionych w materiale pomocniczym nr 9. 4. Po ogłoszeniu werdyktu arbitra uczniowie wraz z nauczycielem formułują definicję państwa totalitarnego oraz określają jego cechy charakterystyczne. 5. Poproś uczniów, aby w domu odpowiedzieli pisemnie na pytanie: Czym różniły się totalitarne systemy państwowe - radziecki i nazistowski? Pojęcia i terminy *totalitaryzm *monopartia *państwo dualne *WKP(b) *NSDAP *mienszewicy *bolszewicy *nomenklatura *Gułag *"wielka czystka" *centralizm demokratyczny *marksizm-leninizm *nazizm *SA *SS *Gestapo *CZEKA *NKWD *Komitet Centralny *Biuro Polityczne *dyktatura proletariatu Literatura uzupełniająca George Orwell, Rok 1984, Warszawa 1988. Artur Koestler, Ciemność w południe, Warszawa 1990. MATERIAŁ POMOCNICZY NR 1 Składy delegacji Delegacja radziecka: - przewodniczący (materiały pomocnicze nr 2, 4, 6, 8, 9); - zespół do spraw partii (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 2; - zespół do spraw policji politycznej (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 4; - zespół do spraw ideologii i propagandy (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 6; - zespół do spraw wodza (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 8. Delegacja niemiecka: - przewodniczący (materiały pomocnicze nr 3, 5, 7, 8, 9); - zespół do spraw partii (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 3; - zespół do spraw policji politycznej (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 5; - zespół do spraw ideologii i propagandy (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 7; - zespół do spraw wodza (3 osoby) - materiał pomocniczy nr 8. Ponadto w grze bierze udział bezstronny arbiter (materiał pomocniczy nr 9). MATERIAŁ POMOCNICZY NR 2 Partia komunistyczna w totalitarnym systemie radzieckim Partia komunistyczna nowego typu powstała w 1903 r. w trakcie II Zjazdu SDPRR, w wyniku rozłamu na dwie frakcje: mienszewicką i bolszewicką. Frakcja bolszewicka przekształciła się w Rosyjską Komunistyczną Partię, która w 1925 r. przemianowana została na Wszechzwiązkową Komunistyczną Partię (bolszewików) - WKP(b). Zasady jej funkcjonowania sformułował Włodzimierz Lenin w 1902 r. na łamach gazety "Iskra", powtórzył je później w broszurze "Co robić"" Lenin uważał, że partia powinna być ściśle zhierarchizowana i poddana żelaznej dyscyplinie. Miała ona funkcjonować według tzw. centralizmu demokratycznego. Ten wewnętrznie sprzeczny termin Lenin rozumiał jako ścisłe podporządkowanie członków partii kierownictwu, które powinno jednak brać pod uwagę opinie członków. W praktyce zasada demokracji nie była przestrzegana, co zadecydowało o silnej centralizacji partii. Władze organizacji, wyznaczając kierunki działania i określając ideologię, bezwzględnie zwalczały rzeczywistą i potencjalną opozycję w łonie organizacji (walka z odchyleniami i działalnością frakcyjną). Zgodnie z koncepcją Lenina predestynowana do podejmowania najważniejszych decyzji była nie cała klasa robotnicza i nawet nie cała partia, ale nieliczna jej awangarda, która wedle jego założeń była nieomylna i najlepiej dostrzegała potrzeby klasy robotniczej. W wyniku zwycięskiej rewolucji październikowej w powstałym państwie radzieckim partia bolszewicka zajęła centralne stanowisko i zdominowała całą organizację państwa. Pełniła ona rolę monopolisty, wszystkie inne partie polityczne, wszelkiego rodzaju związki, stowarzyszenia i inne organizacje społeczne zostały rozwiązane, a nowe, powstałe w ich miejsce, były przez partię całkowicie kontrolowane i pełniły jedynie funkcje fasadowe. Kierownictwo partii stanowił Komitet Centralnym ze ścisłym ośrodkiem decyzyjnym - Biurem Politycznym. Mimo pozorów demokracji (konstytucje radzieckie z 1922 r. i 1936 r.) to partia kierowała państwem, podejmując wszystkie decyzje państwowe. Stanowiska państwowe były obsadzone członkami partii bądź przez partię ściśle kontrolowane. Równocześnie wszystkie urzędy państwowe miały swoje odpowiedniki w centrali partyjnej, która była rzeczywistym decydentem. W ten sposób powstało państwo dualne. MATERIAŁ POMOCNICZY NR 3 Partia nazistowska w totalitarnym systemie III Rzeszy Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników (NSDAP) została założona w Monachium w 1920 r. Na skutek nieudanego zamachu stanu w 1923 r. (pucz monachijski) nastąpiła przerwa w działalności partii; reaktywowano ją w 1925 r. Była ona organizacją ściśle zhierarchizowaną, jej członkowie byli zobligowani do bezwzględnego posłuszeństwa wobec kierownictwa i wodza. Decyzje podejmowano w ścisłym gronie kierownictwa, które również interpretowało oficjalną ideologię partyjną. Działalność partii opierała się na ścisłej dyscyplinie, a wszelkie odstępstwa od oficjalnego kursu politycznego i naruszanie surowej dyscypliny były zwalczane z całą bezwzględnością. NSDAP po objęciu władzy w Niemczech w 1933 r. zlikwidowało federalny charakter państwa, zniosło autonomię krajów związkowych, tworząc państwo jednolite i scentralizowane. Zdelegalizowano wszystkie inne partie, ugrupowania polityczne, organizacje społeczne i zawodowe. NSDAP stała się więc monopartią. Stanowiska w administracji państwowej, jaki i komunalne podporządkowano partii, powierzając je przede wszystkim jej członkom. Ocenia się, że 3/5 wszystkich stanowisk państwowych (których liczbę szacuje się na 52 tysiące) zajmowali członkowie NSDAP. Podstawowym narzędziem kierowania aparatem administracyjnym stała się nomenklatura, czyli osoby wyznaczone na poszczególne stanowiska przez najważniejsze gremia partii. Na wszystkich szczeblach aparatu administracyjnego III Rzeszy występowało zjawisko dublowania stanowisk państwowych przez partyjne (państwo dualne). W konsekwencji doprowadzono do sytuacji, w której pojęcie "państwo" zaczęto utożsamiać z pojęciem "partia". NSDAP kontrolowała całość życia społecznego przez podległe sobie organizacje młodzieżowe (Hitlerjugend, Liga Młodzieży Szkolnej), kobiece (Zakon Niemieckich Kobiet), zawodowe (Stowarzyszenie Nazistowskich Nauczycieli, Związek Nazistowskich Prawników) i inne. Partia nazistowska (nazizm - skrót od niemieckiego Nationalsozialismus - narodowy socjalizm) była partią o charakterze masowym, w szczytowym okresie jej rozwoju należało do niej ponad siedem milionów członków (co czwarty Niemiec był zrzeszony w NSDAP). MATERIAŁ POMOCNICZY NR 4 Policja polityczna i aparat bezpieczeństwa ZSRR Pierwszą radziecką instytucją pełniącą rolę policji bezpieczeństwa była CZEKA (Ogólnorosyjska Nadzwyczajna Komisja do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem), która powstała 20 XII 1917 r. Jej pierwowzorem była carska Ochrana. Do zadań CZEKI należała szeroko rozumiana walka z "wrogami ludu". CZEKA szybko się rozwijała, w 1921 r. liczyła już ponad 30 tys. funkcjonariuszy. W 1917 r. stworzono Narodowy Komisariat Spraw Wewnętrznych (NKWD) - organ administracji, któremu podporządkowano milicję i wojska wewnętrzne. Latem 1918 r. zaczęto tworzyć obozy koncentracyjne dla osób skazanych wyrokiem sądowym za działalność kontrrewolucyjną bądź podejrzanych o taką działalność, a zdolnych do pracy. W 1930 r. obozy koncentracyjne podporządkowano Głównemu Zarządowi Obozów (Gułag). Policja bezpieczeństwa posiadała specjalne pełnomocnictwa umożliwiające wydawanie wyroków w trybie administracyjnym. W śledztwach NKWD stosowała wyrafinowane tortury fizyczne i psychiczne. W 1937 r. uproszczono postępowanie sądowe: zniesiono jawność postępowania, oraz prawo oskarżonego do obrony, pozostawiając wyrok w gestii NKWD. Stworzono wtedy tzw. trojki - organy quasi-sądowe składające się z pierwszego sekretarza rejonowego partii, prokuratora i przedstawiciela NKWD. Trojka miała prawo wydawać wyroki śmierci, a od jej decyzji nie było odwołania. Osoby zesłane do obozów nawet z kilkuletnimi wyrokami nie miały możliwości powrotu do społeczeństwa, ponieważ po odbyciu kary wyrok był automatycznie przedłużany. Gułag i państwo nie mogło pozwolić na utratę darmowej siły roboczej. Partia przy pomocy NKWD likwidowała nie tylko prawdziwych "wrogów ludów", rozprawiała się również z domniemaną opozycją wewnątrz wojska, aparatu bezpieczeństwa i samej partii. W latach tzw. Wielkiej Czystki w latach 1937-1938 aresztowania objęły całe społeczeństwo radzieckie - ofiarą represji padło wówczas 80% kadry oficerskiej ("zlikwidowano" 90% generałów), większość zasłużonych działaczy rewolucyjnych; aresztowania objęły wszystkie środowiska: robotników, chłopów, oficerów, przedstawicieli wolnych zawodów, artystów, inżynierów oraz członków samego aparatu bezpieczeństwa. W celach więzień NKWD często spotykały się ofiary ze swymi prześladowcami. Szacuje się, że do 1938 r. aresztowano osiem milionów obywateli, co stanowiło około 5% całego społeczeństwa. Kierownictwo partii wskazywało kolejnych "wrogów ludu", a aparat bezpieczeństwa podejmował z nimi walkę. Początkowo wrogami byli przeciwnicy systemu i "wyzyskiwacze", potem przyszła kolej na rozprawę z opozycją w partii, chłopami średniorolnymi (kułakami) i narodowościami zamieszkującymi ZSRR - Polakami, Czeczeńcami, Tatarami, Żydami. MATERIAŁ POMOCNICZY NR 5 Aparat bezpieczeństwa III Rzeszy Po objęciu władzy w 1933 r. Hitler, tworząc system bezpieczeństwa, mógł wzorować się na doświadczeniach radzieckich. Od 1933 r. zaczęto tworzyć obozy koncentracyjne (pierwszy w Dachau), do których zsyłano wrogów politycznych - w większości komunistów. Do walki z opozycją służyły początkowo bojówki partyjne SA, później SS (Sztafety Ochronne). Do zadań SS należały kontrola członków partii i samego SA. Następnie powstały Gestapo (Tajna Policja Państwowa) oraz SD (Służba Bezpieczeństwa). Do zarządzania obozami koncentracyjnymi oraz do specjalnych poruczeń stworzono tzw. Jednostki Trupiej Czaszki (Totenkopfverbände). Kompetencje wszystkich tych służb pokrywały się i podlegały wzajemnej kontroli. Terror stosowany przez te organizacje był bardzo skuteczny. Do 1934 r. rozprawiono się z opozycją polityczną. Następnie przystąpiono do przeprowadzenia czystek w samej partii; zlikwidowano posiadającą, zdaniem Hitlera, zbyt dużą swobodę SA. W dalszej kolejności rozpoczęto eksterminację wyznaczonych przez oficjalną ideologię nazistowską "wrogów narodu" - tzw. ludności niearyjskiej - przede wszystkim Żydów. Szacuje się, że do początku 1945 r. wymordowano w obozach koncentracyjnych ponad pięć milionów Żydów. Masowy terror stosowany przez system bezpieczeństwa miał utrzymać ludność w posłuszeństwie i zmusić ją do całkowitej uległości. Policja polityczna stworzyła również sieć donosicieli - tajnych agentów, uzyskała też poparcie zastraszonych "lojalnych" obywateli. Donos i denuncjacja były skutecznym środkiem wywierania presji na ludność i zniechęcały ją do wszelkich działań niezgodnych z wolą partii i wodza (führera). Zastraszone i sterroryzowane społeczeństwo przejmowało funkcje policji bezpieczeństwa. Aparat bezpieczeństwa, wykorzystując najniższe instynkty ludzkie, zmuszał swych obywateli do współpracy. Policja bezpieczeństwa po wyeliminowaniu wszelkiej opozycji, zajęła się szukaniem wrogów potencjalnych, często sama inspirując powstawanie nielegalnych organizacji opozycyjnych, aby w ten sposób oczyścić społeczeństwo z elementu niepewnego. Aresztowani wrogowie, rzeczywiści i wyimaginowani, podlegali eksterminacji lub kierowani byli do obozów. MATERIAŁ POMOCNICZY NR 6 Ideologia komunistyczna Tworząc podstawy ideologii totalitarnego państwa radzieckiego, wykorzystano poglądy Karola Marksa. Stworzoną przez siebie doktrynę Marks wyłożył w "Manifeście komunistycznym" (formalnie współautorem był Fryderyk Engels) i dziele "Kapitał". Pojmował on historię jako permanentną walkę między właścicielami - posiadaczami środków produkcji a najemnymi robotnikami. W trakcie dziejów grupa najemnych pracowników miała, jego zdaniem, zdobyć świadomość swej odrębności i siły. Proces ten miał swą kulminację w epoce rozwiniętego kapitalizmu. Dzięki rozwojowi przemysłu i jego koncentracji powstała klasa robotnicza. Marks przewidywał nadejście rewolucji proletariackiej, w wyniku której robotnicy przejmą władzę i wprowadzą przejściowe rządy nazwane przez niego "dyktaturą proletariatu". Państwo kapitalistyczne jako aparat wyzysku miało przestać istnieć. Wszyscy właściciele mieli zostać wywłaszczeni, a środki produkcji stać się dobrem wspólnym. Zanik różnic społecznych powinien spowodować powstanie bezklasowego społeczeństwa komunistycznego, społeczeństwa, w którym państwo będzie zaspokajać wszystkie potrzeby jego członków. Uświadomienie klas pracujących, przygotowanie i kierowanie rewolucją powinno, według Marksa należeć do wąskiej grupy awangardy robotniczej, której zadaniem jest wyznaczenie celów działania partii, bezbłędna ocena sytuacji i potrzeb ludu pracującego. Proletariat musi podporządkować się jej całkowicie, bo to właśnie ona poprowadzi go do ostatecznego zwycięstwa. W powstałym państwie komunistycznym interesy jednostek będą utożsamiane z interesami powszechnymi, dlatego demokracja przedstawicielska nie będzie potrzebna. Znikną wszelkie więzi regionalne i narodowe, co wykluczy możliwość wybuchu konfliktów. Lenin przyjął i przystosował do warunków rosyjskich tezy głoszone przez Marksa. Twierdził on, że rewolucja wybuchnie nie, jak przewidywał Marks, w krajach najwyżej uprzemysłowionych, lecz w najsłabszym ogniwie kapitalizmu - Rosji. Lenin szczególnie mocno podkreślał konieczność podporządkowania się klas pracujących awangardzie ruchu robotniczego. Marksiści rosyjscy zakładali, że ponieważ dobro rewolucji jest najwyższym prawem, w walce z przeciwnikami dopuszczalne jest stosowanie wszystkich metod, prowadzących do zwycięstwa. Praktyczna realizacja zasady cel uświęca środki stanowiła później wytłumaczenie polityki terroru i represji jako jedynej drogi utrzymania zdobyczy rewolucji i walki z jej wrogami. Oficjalna propaganda dawała kierownictwu partii i wodzowi niczym nie ograniczona swobodę działania. Propagowaniem idei marksizmu-leninizmu, która stała się w ZSRR oficjalną ideologią państwową, zajmował się rozbudowany aparat propagandy. Za jego pośrednictwem wódz wyrażał swoją wolę, która była jednocześnie wolą kierownictwa partii i tym samym wolą ludu; informował o oficjalnej i obowiązującej interpretacji doktryny państwowej. Aparat propagandy zajmował się również fałszowaniem historii, jeżeli było to w danym momencie potrzebne kierownictwu partii, żeby wyjaśnić i umotywować sens obecnej polityki. Jakiekolwiek poglądy będące odstępstwem od oficjalnej ideologii uznawano za wrogą działalność wywrotową i ścigano z całą bezwzględnością. Czuwaniem nad prawomyślnością obywateli zajmował się aparat bezpieczeństwa i policja polityczna. MATERIAŁ POMOCNICZY NR 7 Nazizm jako ideologia państwowa III Rzeszy Ideologia nazistowska stworzona przez Adolfa Hitlera była połączeniem narodowych mitów romantycznych z wybranymi elementami systemów filozoficznych Nietzschego, Johana Plenge i niektórych założeń myśli socjalistycznej Marksa (mimo że oficjalnie naziści stanowczo się od poglądów Marksa odżegnywali). Narodowy socjalizm szczodrze czerpał z ideologii włoskiego faszyzmu. Za najdoskonalszą formę struktur społecznych uznawał naród. Negował indywidualizm jednostek (oprócz wodza), uważał, że każda z nich powinna podporządkować się narodowi i jego emanacji, czyli państwu. O sile narodu miała stanowić jego jedność i solidarność. Narodowy socjalizm podkreślał konieczność silnej władzy, dyscypliny społecznej oraz bezgranicznego zaufania do wodza i partii. Nazizm wy- stępował przeciw liberalizmowi, demokracji i racjonalizmowi. Krytykowano system demokracji parlamentarnej jako nieskuteczny i nie potrafiący sprostać wymaganiom nowej epoki. Nazizm odwoływał się do ideologii nacjonalizmu z końca XIX w., zdecydowanie sprzeciwiał się zarówno liberalizmowi, jak i komunizmowi. Ten ostatni uważał za szczególnie wrogi, ponieważ on również zakładał podporządkowanie jednostki grupie, opierał się jednak na odmiennych założeniach, tj. na przynależności klasowej. U podłoża ideologii nazistowskiej leżało głębokie przekonanie o wyższości "rasy" germańskiej nad wszystkimi innymi i związanej z tym predestynacji do rządzenia i panowania nad światem. Inne "rasy" (niearyjskie; w tym przede wszystkim Słowianie) miały w przyszłości ulec zagładzie lub być zamienione w niewolników. Naziści dążyli do oczyszczenia narodu niemieckiego z elementów niearyjskich. Szczególne zagrożenie mieli stanowić Żydzi. Obarczano ich odpowiedzialnością za wszystkie klęski i niepowodzenia Niemiec w ostatnich dziesięcioleciach: klęskę w I wojnie światowej, rozwój komunizmu i Republikę Weimarską. Po oczyszczeniu narodu Niemcy miały podjąć walkę o odzyskanie "historycznego" panowania nad Europą, należnego im z racji przynależności do "rasy" panów. Propagowaniem tez nazistowskich zajmował się rozbudowany system propagandy, którym kierował Joseph Goebbels. Indoktrynacja odbywała się wśród wszystkich grup społecznych i przybierała wszelkie możliwe formy. Próby publicznego głoszenia poglądów niezgodnych z doktryną NSDAP były bezwzględnie tępione przez policję bezpieczeństwa. MATERIAŁ POMOCNICZY NR 8 Wódz w systemach totalitarnych ZSRR i III Rzeszy Konsekwencją założenia o nieomylności i wiodącej roli awangardy partyjnej w systemach totalitarnych ZSRR i III Rzeszy było powstanie równie nieomylnego autorytetu wodza. Przywódca łączył w swej osobie funkcję głównego ideologa i podmiotu wszelkich decyzji państwowych. Na skutek ścisłego podporządkowania społeczeństwa partii doszło do sytuacji, w której wolę przywódcy utożsamiano z wolą odpowiednio: klasy robotniczej lub narodu. Wódz współtworzył obowiązującą ideologię i decydował w danym momencie o jej interpretacji. Był ostatnim, najwyższym i nie podlegającym kontroli ośrodkiem decyzyjnym. Wyznaczał dalekosiężne i doraźne cele dla partii i społeczeństwa (narodu), tworzył hierarchię wartości i uosabiał moralność. Oficjalne ideologie państwowe żądały od obywateli zaufania i ślepego podporządkowania się wodzowi. W obu systemach był on szefem partii (Hitler przyjął tytuł führera, to znaczy wodza, Stalin pełnił zaś funkcję Sekretarza Generalnego), jemu bezpośrednio podlegał system bezpieczeństwa, policja polityczna i armia. Cechą charakterystyczną dla systemów totalitarnych jest oficjalny kult przywódcy. W warunkach niemieckich jedność partii i społeczeństwa miało wyrażać hasło: "Jeden Lud, Jedna Rzesza, Jeden Wódz". Na każdym kroku propaganda w obu państwach podkreślała łączność i przywiązanie obywateli do swych przywódców. Doprowadziło to do sytuacji, w której pojęcia "naród" ("klasa robotnicza") i "państwo" zaczęto utożsamiać z osobą wodza. Był on najwyższą instancją, a jednocześnie nieodłącznym elementem państwa totalitarnego. Z tego również względu państwa totalitarne są nazywane często - dyktaturami XX wieku. MATERIAŁ POMOCNICZY NR 9 Zasady gry 1. Grę rozpoczyna przewodniczący delegacji niemieckiej jako gospodarz konferencji. Otwiera on posiedzenie i prosi, aby prowadził je przewodniczący delegacji radzieckiej. 2. Przewodniczący delegacji radzieckiej dziękuje koledze, po czym przedstawia temat dyskusji na rozpoczynającym się posiedzeniu. Następnie udziela głosu przedstawicielowi radzieckiego zespołu do spraw partii. 3. Przedstawiciele poszczególnych zespołów roboczych występują na przemian - za każdym razem głosu udziela im przewodniczący delegacji radzieckiej. 4. Po zakończeniu wszystkich wystąpień następuje dyskusja, którą z kolei prowadzi przewodniczący delegacji niemieckiej (udziela on głosu na przemian członkom obu delegacji). 5. W trakcie wystąpień przedstawicieli zespołów roboczych przewodniczący obu delegacji nie mogą ich komentować, mają za to prawo udziału w dyskusji i wygłoszeniu krótkich przemówień podsumowujących na zakończenie posiedzenia (najpierw przemawia przewodniczący delegacji radzieckiej, potem niemieckiej). 6. Podczas dyskusji poszczególne zespoły mogą się naradzać i konsultować ze swoim przewodniczącym oraz zadawać pytania. 7. Posiedzenie zamyka przewodniczący delegacji niemieckiej, dziękując wszystkim uczestnikom dyskusji i podkreślając, że miała ona mimo wszystko charakter przyjacielskiego sporu, jako że oba państwa pozostają ze sobą w bardzo dobrych stosunkach. 8. Po zakończeniu posiedzenia spór rozstrzyga arbiter. Może on uznać spór za nie rozstrzygnięty. W każdym przypadku jednak musi swój werdykt uzasadnić. Konserwatyzm - definicja. Konserwatyzm (z łacińskiego conservare oznacza zachowywać, ocalać, dochować bez zmian) to postawa, która charakteryzuje się obroną istniejącego porządku, niechęcią do zmian, szczególnie tych gwałtownych i rewolucyjnych oraz przywiązaniem do tradycji, sprawdzonych norm i praw, religii, państwa, a także

W Rosji przygotowany został projekt ustawy, który zawiera definicję prawną pojęć "nazizm", "faszyzm" i "ludobójstwo narodów Związku Radzieckiego" - poinformował w poniedziałek prokurator generalny Rosji Igor Krasnow. Na konferencji o historii II wojny światowej prokurator powiedział, że projekt ustawy mówi o "niewzruszoności zasad prawa międzynarodowego uznanych w statucie Międzynarodowego Trybunału w Norymberdze". Ten sam projekt zawiera także "definicję takich pojęć jak +nazizm+, +faszyzm+ i +ludobójstwo narodów Związku Radzieckiego+" - dodał. Kosmos użytkowy, czyli jak Polska chce robić pozaziemskie interesy PSG sięga po ultranowoczesne metody wykrywania nieszczelności rurociągów Wizz Air gotowy na rozwijanie cargo. Budapeszt zagrozi polskiemu CPK? KOMENTARZE (0) Do artykułu: Rosja: Prokurator generalny: powstaje prawna definicja "ludobójstwa narodów ZSRR"

Justyna Jastrowicz I B. Show full text. Powstanie faszyzmu w Niemczech - nazizm Faszyzm niemiecki Nazizm- rasistowska, antykomunistyczna i antysemicka ideologia państwowa w czasie sprawowania władzy w totalitarnych Niemczech przez NSDAP w latach 1933-1945, czasem określany również jako hitleryzm. Niemiecka skrajna.

Rosyjska propaganda od samego początku brutalnej inwazji na Ukrainę używa pojęcia "nazizm". Mówi o tym, że głównym celem wojny jest "denazyfikacja Ukrainy". Zarówno sami Ukraińcy, jak i cały wolny świat, uważają takie powody za zmyślone, używane celowo przez reżim Putina. Prezydent Ukrainy jest etnicznym Żydem. Z tego i wielu innych powodów trudno doszukiwać się "nazizmu" w Ukrainie."Żydzi to najwięksi antysemici" Absurd sięgnął szczytu, kiedy minister spraw zagranicznych Rosji Siergiej Ławrow nazwał Żydów "największymi antysemitami".To, że prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski miałby być Żydem, nie ma żadnego znaczenia. Według mnie także Hitler miał żydowskie pochodzenie - mówił tak zbulwersowała władze w Izraelu, że przepraszać musiał osobiście Władimir Putin. Z kolei rosyjska propaganda zmieniła narrację i... wymyśliła własną definicję nazizmu. W opinii prokremlowskich komentatorów oraz czołowego propagandysty Władimira Sołowjowa nazizm "nie musi być antysemicki, może też być antysłowiański i antyrosyjski".Nowe rosyjskie definicje nazizmuGoszcząca w studiu rosyjskiej telewizji kobieta stwierdziła, że "mamy teraz do czynienia z odradzaniem globalnego projektu nazistowskiego". - Dlaczego globalny? Ponieważ Ukraina to tylko miejsce, z którego zaczyna się to odrodzenie. Bez wsparcia Wielkiej Brytanii, Brytyjskiej Wspólnoty Narodów, Stanów Zjednoczonych i Unii Europejskiej nie byłoby to możliwe - wykorzystywał Ukraińców jako biomasę, aby utworzyć orków i takie jednostki jak "Azow" - dodała. Czym jest nazizm?W rzeczywistości nazizm to wyraźnie antysemicka, rasistowska ideologia Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP). Jest to skrajna odmiana faszyzmu, opierająca się na biologicznym rasizmie, w szczególności na to również "ideologia pokonanych, rozczarowanych i spragnionych odwetu". Był przepełnionym nienawiścią programem negacji powojennego ładu. Naziści uważają, że liberalizm, demokracja oraz pacyfizm są "wspierane i inspirowane przez Żydów".Zobacz także: Obejrzyj także: Cele rosyjskiej propagandy. "Moskwa chce być słyszana w Berlinie" ^{Faszyzm - pojęcie i definicja. Faszyzm jest to doktryna polityczna, która powstała we Włoszech w okresie międzywojennym. Pojęcie faszyzmu upowszechnił ruch faszystowskich bojówek Benito Mussoliniego działający w latach 1919 - 1945. Narodowa Partia Faszystowska wspierała Mussoliniego w jego walce o władzę.} Dawniej faszysta był łysym osiłkiem w wypucowanych glanach i czerwonych szelkach, skandującym antysemickie i rasistowskie hasła. Dzisiaj to często wykształcony, młody człowiek w garniturze, próbujący naukowo udowodnić swoje racje. O współczesnym polskim faszyzmie przeczytacie w najnowszym „Newsweeku”. „Nazi-skin to był typ spod budki z piwem, którego nikt nie traktował poważnie. Margines bez żadnego politycznego znaczenia. Wszystko zmieniło się pod koniec lat 90. Młodzież Wszechpolska stawała się na radykalnej prawicy potęgą i ściągała pod swoje skrzydła młodych narodowców” – pisze w najnowszym „Newsweeku” Cezary Łazarewicz. Kiedy trzy lata temu sąd w Brzegu zdelegalizował tamtejszy ONR za „hajlowanie” na Górze Św. Anny, narodowcy spuścili z tonu, widząc, że tą drogą zamiast osiągnąć cel, mogą osiągnąć celę. Więzienną. Zmienili więc język komunikacji oraz sposoby działania w sferze publicznej. – Nauczyli się formułować swoje przesłanie tak, by trudno było ich złapać za rękę. Starają się nie używać w debacie języka nienawiści. Dzięki temu stają się bardziej widoczni w życiu publicznym. Bardzo się przy tym wystrzegają, by nie dać okazji do kolejnej prokuratorskiej interwencji - mówi Tomasz Pietrasiewicz, dyrektor lubelskiego Ośrodka Brama upamiętniającego pamięć o tamtejszych Żydach. – To nie jest już tylko banda tępaków, których jedynym celem jest bicie innych. Na zapleczu ruchu pojawili się ideolodzy – najczęściej historycy i politolodzy. Tych, którzy biją, wspierają ci, którzy dają do bicia ideologiczne uzasadnienie – zauważa w rozmowie z „Newsweekiem” Marcin Kornak, redaktor naczelny antyfaszystowskiego magazynu „Nigdy więcej”. Dzisiejsi polscy faszyści nie wzywają otwarcie do „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, tylko skutecznie działają. Są na portalach społecznościach, okolicznościowych marszach, panelach dyskusyjnych na uczelniach, a ostatnio nawet w studiach telewizyjnych, jak wtedy, gdy do swojego programu zaprosił ich Jan Pospieszalski. – Może być jeszcze gorzej. Na fali kryzysu takie radykalne ruchy zdobywają coraz więcej zwolenników - przewiduje Rafał Pankowski ze stowarzyszenia „Nigdy więcej”. Cały artykuł przeczytasz w najnowszym „Newsweeku”. Źródło: Newsweek_redakcja_zrodlo

Hasło do krzyżówki „hitleryzm, faszyzm” w leksykonie szaradzisty. W naszym internetowym słowniku szaradzisty dla wyrażenia hitleryzm, faszyzm znajduje się tylko 1 opis do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową.

Faszyzm-ideologia powstała w Królestwie Italii zaraz po I Wojnie Światowej. Georges Sorel- protoplasta faszyzmu Geneza faszyzmu Politolodzy na ogół są zgodni co do tego że protoplastą faszyzmu był francuski filozof Georges Sorel tworzący swoje rozważania w wyniku kryzysu filozofii oświeceniowej oraz liberalizmu uwidaczniającego się pod koniec XIX wieku i którego kumulacją była I Wojna Światowa. Tedy to jako kontra do liberalizmu powstał zarówno komunizm jak i nacjonalizm drugiej fali. Wspomniana I Wojna Światowa była jedną z przyczyn dotarcia nacjonalizmu do szerszych mas społecznych. Początkowo powszechnie sądzono że I Wojna Światowa potrwa kilka tygodni, sprowadzi się do 2-3 decydujących bitew po których to dojdzie do zawarcia pokoju. Tak się jednak nie stało, a było to spowodowane rozwojem technologicznym białego kontynentu. Po czterech latach walk w okopach ludzie wyszli z nich z przekonaniem że idee obiecane im przez Oświecenie zbankrutowały. Doświadczenia z frontów I Wojny Światowej spowodowały zmianę mentalności wielu ludzi, w szczególności w dawnych państwach centralnych narastało niezadowolenie z układu po 1918, weterani (przeważnie pozbawieni wsparcia psychologicznego oraz środków do życia) nie byli w stanie normalnie ulec demobilizacji, stąd pojawienie się takich inicjatyw jak: Fasci Italiani di Combattimento w Italii. Wtedy też zaczęła się popularyzować myśl francuskiego syndykalisty Georgesa Sorela. Był on przez wiele lat- jak uważał- ortodoksyjnym marksistą jednak z czasem uznał że Karol Marks pomylił się w swych nadziejach na światową rewolucję. Ponadto uznał że ludzie nie kierują się racjonalizmem w swych postępowaniach a instynktami tłumu warunkowanymi przez kulturę w której zostali wychowani. Przyznał on wprost że człowiek ma charakter irracjonalny i jest rządzony przez namiętności. Wpływ na sorelianizm wywarł również Friedrich Nietzche od którego Georges Sorel zapożyczył nihilizm moralny. Dodatkowo promował on idee strajku generalnego który miał wyzwolić proletariacki heroizm. Sam stwierdził: " strajk generalny jest tym właśnie, co powiedziałem: mitem, w którym zawiera się cały socjalizm [...] Strajki zrodziły w proletariacie uczucia najszlachetniejsze, najgłębsze i posiadające największą siłę motoryczną spośród wszystkich uczuć, jakie on żywi; strajk generalny grupuje wszystkie w obraz stanowiący jedną całość i poprzez ich zestawienie nadaje każdemu z nich maksimum intensywności; odwołując się do bardzo palących wspomnień poszczególnych konfliktów, nasyca on intensywnym życiem wszystkie szczegóły kompozycji zaprezentowanej świadomości. Otrzymujemy w ten sposób ową intuicję socjalizmu, której język nie mógł oddać w sposób doskonale jasny − i otrzymujemy ją w formie bezpośrednio percypowanej." Również do stworzenia faszyzmu przyczynił się sorelowski zachwyt fanatyzmem, poparcie i aplauz dla każdego kto jest w stanie w imię ideologii zabijać innych ludzi nie podzielających jej a także narażać własne życie. Pod sam koniec życia Georges Sorel przeszedł na pozycje nacjonalistyczne. Zaczął pisać o istnej syntezie syndykalizmu i socjalizmu z nacjonalizmem. Uznał że proletariat nie ma wartości sam w sobie a jedynie jest istotny jako taran który zburzy liberalny porządek we Francji. Giovanni Gentile- główny ideolog faszyzmu włoskiego Rózga Liktorska- symbol zawłaszczony przez włoskich faszystów Doktryna Faszyzmu Doktryna Faszyzmu (ita. La dottrina del fascismo) to praca napisana przez włoskiego filozofa Giovanni Gentile i wydana przez Benito Mussoliniego. Broszura ta ukazała się w czternastym tomie Enciclopedia Italiana z 1932 roku. Jednak esej wbrew oczekiwaniu wielu nie traktuje o tym czym faszyzm jest a jedynie temu czemu się sprzeciwia w związku z tym z tejże broszury ukazuje się obraz faszyzmu jako nihilizmu posiadającego szczątkowy program pozytywny odrzucającego: materializm, kapitalizm, liberalizm i implikowany przez niego indywidualizm jak i komunizm, socjalizm czy demokrację. Podstawą szczątkowo zarysowanej myśli faszystowskiej ma być statolatria (pejoratywny termin wymyślony i spopularyzowany przez Ludwiga von Misesa oznaczający parareligijny kult państwa) uznając że państwo tworzy naród który jest- wg. autora- jedynie wytworem istnienia i działalności państwa. Jako wyraz relacji na linii obywatel-państwo padł termin "totalitaryzm". Autor w kwestii gospodarczej opowiada się za korporacjonizmem postulując odrzucenie walki klas i określanie się po którejkolwiek stronie w niej. Z tej pozycji odrzucone zostały zarówno kapitalizm jako stojący po stronie burżuazji jak i socjalizm jako stojący po stronie proletariatu. Generalne założenia Faszyzm wyniesiony z Italii skupiał się na programie negatywnym, jego program pozytywny był w znacznej mierze pochodną negatywnego, a nie odwrotnie. Podstawowym postulatem faszyzmu jest państwo totalitarne, z czego- z uwagi na spirytualistyczny, a miejscami panteistyczny charakter faszyzmu- państwo faszystowskie jest totalitarnym nie tylko w aspekcie prawno-materialnym, ale i duchowym zaprzeczając przy tym głoszonej przez katolicyzm wolnej woli. Jest to jeden z przykładów wpływu Georga Wilhelma Friedricha Hegla na późniejszy faszyzm. Autorem pojęcia tak rozumianego totalitaryzmu jest włoski filozof heglistowski- Giovanni Gentile. Faszyzm obejmuje także państwo kultem parareligijnym. Co więcej faszyzm odwołuje się w znacznej mierze do swoistego mitu politycznego. Faszystowska koncepcja społeczeństwa jest głęboko kolektywistyczna, pozbawiona personalizmu i sprowadzająca jednostkę ludzką do roli trybiku w państwowej maszynie. Ważnym podkreślenia jest też, że wizji faszystowskiej naród jest wytworem państwa i wpływów konkretnych państw przebywających na jego terenie. Ponadto faszyzm, jak na ideologię rewolucyjną przystało postuluje utworzenie nowego ładu społeczno-politycznego od zera, na drodze rewolucji, w całkowitym oderwaniu od tradycji i dorobku pokoleń. Co więcej faszyzm postuluje polityczny imperializm, którego ekspansja terytorialna jest jednak ograniczona granicami, które wódz uznałby za granice danego państwa narodowego. Łączy się to z popularnym wśród ruchów faszystowskich mitem odrodzenia narodowego i budowy nowego człowieka, z czego wynika aprobata dla przemocy jako metody działania, wynika to z wpływu filozofii Friedricha Nietzchego wg. którego moralność nie istnieje a relacje międzyludzkie kształtuje wyłącznie siła, naturalną konsekwencją takiego podejścia jest skrajny militaryzm w społeczeństwie. Ekonomicznie faszyzm stanął między kapitalistycznym młotem i socjalistycznym kowadłem, ze względu na wyżej wymienione założenia nie mógł się opowiedzieć za żadną opcją, a rozwój ruchu oraz jego wykroczenie poza kraj Marsyliusza z Padwy spowodowały konieczność wypracowania strategii ekonomicznej. Wybór padł na korporacjonizm, lecz nie chodzi o jego formę propagowaną przez Katolicką Naukę Społeczną, główną różnicą było to, że wariant propagowany przez papieży takich jak Leon XIII postulował szeroką niezależność korporacji działających w sposób organiczny z uwzględnieniem zasady pomocniczości, wariant wcielany w życie w faszystowskiej Italii traktował korporacje wyłącznie jako narzędzie do pośredniego planowania gospodarki ponieważ państwo faszystowskie musi całkowicie kontrolować gospodarkę by być państwem w pełni totalitarnym, o zasadzie pomocniczości nie było w modelu faszystowskim nawet mowy, zastąpiona była maksymą "wszystko dla państwa". Dodatkowym celem gospodarki faszystowskiej jest osiągnięcie autarkii. Propagandowe używanie tego pojęcia przez środowiska antyfaszystowskie Na początku lat 20 XX wieku na kongresie Międzynarodówki Komunistycznej ogłoszono że organizacja ta postrzega faszyzm jako zbrojne ramię burżuazji i wielkiego kapitału wymierzone w klasę robotniczą. W następnych latach jednak Józef Stalin uznał że każdy kto nie jest antyfaszystą ten jest faszystą. W ten sposób sprowadzono pojęcie faszyzmu do zwykłej inwektywy stosowanej w walce politycznej, w ten sposób przypisano łatkę "socjalfaszystów" niemieckiej socjaldemokracji. Z czasem pojawiła się idea tzw. frontów ludowych w ramach których organizowano antyfaszystowskie koalicje komunistów, socjalistów i anarchistów, czasem również do tych koalicji dochodzili socjaldemokraci i liberałowie. Po II Wojnie Światowej propaganda Stalina uznała faszyzm za synonim sprzeciwiania się komunizmowi. Oswald Mosley i Benito Mussolini, 1932 Przykłady ruchów faszystowskich Klasyfikacja ruchów jako faszystowskie lub nie nie jest rzeczą prostą i zero-jedynkową z powodów różnic w definiowaniu faszyzmu. Z tego tytułu poniżej przytoczone są argumenty zarówno używane przez zwolenników klasyfikacji danego ruchu jako faszystowski jak i przeciwników tej klasyfikacji. Flaga British Union of Fascists Sir Oswald Mosley, lider British Union of Fascists Faszyzm Brytyjski Brytyjski faszyzm powstał dzięki temu że dotychczas konserwatywny (w międzyczasie przeszedł do Labour Party) poseł do Izby Gmin Oswald Mosley odbył podróż do faszystowskich Włoch. Wtedy Benito Mussolini przyjął go jak delegację dyplomatyczną Wielkiej Brytanii a także wywarł na sir Oswaldzie Mosleyu olbrzymie wrażenie. Zachwycił się on faszyzmem włoskim i zaczął formułować tezy brytyjskiego faszyzmu. Sam Oswald Mosley dementował zarzuty o to jakoby faszyzm brytyjski był "zastosowaniem obcej ideologii w Wielkiej Brytanii" podkreślając zakorzenienie w anglosaskiej kulturze politycznej. Program założonej w 1932 roku British Union of Fascists był (teoretycznie) wzorowany obok faszystowskiej Italii na Anglii z okresu rządów Tudorów, w szczególności Henryka VIII Tudora. BUF popierała scentralizowaną monarchię narodową celem której była integracja narodu brytyjskiego pod jednoczącą figurą króla. Postrzegali oni państwo Henryka VIII jako prototyp państwa faszystowskiego. BUF popierała także odłączenie Anglii z kręgów państw katolickich i utworzenie anglikanizmu bowiem miało to ułatwiać państwową kontrolę nad życiem religijnym obywateli, tak samo jak pochwalano okrutną politykę Krwawej Marii bowiem pokazywała ona- wg. Oswalda Mosleya- siłę państwa angielskiego. Oswlad Mosley wysuwał również roszczenia terytorialne- chciał likwidacji irlandzkiej państwowości. Z kolei Harold Nicolson uważał Królestwo Anglii czasów Tudorów za protoplastę państwa stosującego centralne planowanie gospodarki a także państwa syndykalistycznego (brytyjscy faszyści mięli ciągoty pro-syndykalistyczne). Warto przy tym wspomnieć że bardzo dużą, według niektórych szacunków niemal jedną czwartą działaczy British Union of Fascists stanowiły osoby narodowości żydowskiej a w strukturach tejże partii działali także pojedynczy Arabowie i czarnoskórzy. Ugrupowanie Oswalda Mosleya było silnie antyniemieckie. W 1948 roku Oswald Mosley założył Union Movement oraz doszedł do wniosku że dążenie do faszyzmu na gruncie państwa narodowego jest bezcelowe i popadł w paneuropejski nacjonalizm. Wtedy też po raz pierwszy w jego poglądach pojawiła się biała supremacja. Argumenty zwolenników uznania faszyzmu brytyjskiego za faszyzm: Faszyzm brytyjski zaistniał w dużej mierze pod wpływem włoskiego faszyzmu (który jest bezsprzecznie faszystowski) i przyswajał sobie wzorce płynące z Italii. British Union of Fascists miało w nazwie faszyzm i samo się określało mianem faszystowskiego. Program gospodarczy British Union of Fascists oraz Union Movement był bardzo podobny do korporacjonizmu realizowanego w faszystowskich Włoszech, jedyne różnice wynikały z wpływu portugalskiego Movimento Nacional Sindicalista. Czasopismo wydawane przez BUF nosiło nazwę "Blackshirt", było to nawiązanie do włoskich bojówek faszystowskich- Czarnych Koszul. Na mundurach członków paramilitarnego skrzydła British Union of Fascists- Fascist Defence Force widniał symbol rózg liktorskich używany także jako symbol idei faszyzmu włoskiego. British Union of Fascists wykazywała rewizjonizm granic- negowała irlandzkie prawo samostanowienia i nawoływała do aneksji Irlandii oraz brytanizacji Irlandczyków a tym samym likwidacji irlandzkiego narodu. Argumenty przeciwników uznania faszyzmu brytyjskiego za faszyzm: Zarówno British Union of Fascists jak i Union Movement miały słabo rozwinięty antydemokratyzm który nie był dla brytyjskich faszystów czymś ważnym, postulaty totalitaryzmu pojawiały się jedynie czasem w czasopiśmie partii. British Union of Fascists nie była ugrupowaniem antysemickim. British Union of Fascists reprezentowała nurt nazwany z czasem reakcyjnym modernizmem- z jednej strony była feministyczna z drugiej zaś nie podważała monarchii ani nie sprzeciwiała się jej. Oswald Mosley reprezentował w 20-leciu międzywojennym geopolityczną orientację wyraźnie antyniemiecką, co więcej brytyjscy faszyści nie byli zwolennikami zrywania sojuszu z Francją. logo Silver Legion of America William Dudley Pelley- ideolog faszyzmu amerykańskiego i założyciel oraz przywódca Silver Legion of America Faszyzm Amerykański Amerykański faszyzm powstał w ramach partii Silver Legion of America, założycielem tego ugrupowania był William Dudley Pelley. Bazę pod amerykański faszyzm stworzyły: I Wojna Światowa, Wojna Domowa w Rosji i spowodowane nią poczucie zagrożenia ze strony komunizmu a także Wielki Kryzys Gospodarczy z 1929 roku. Początkowo wykorzystywał to do wzrostu Ku Klux Klan jednak jego program ograniczający się wówczas do rasizmu i antykatolicyzmu (Ku Klux Klan był ugrupowaniem stricte protestanckim a do dziedzictwa CSA odwoływał się jedynie pierwszy Ku Klux Klan (1865-1876), drugi i trzeci porzuciły tę tradycję) nie odpowiadał aktualnemu zapotrzebowaniu ludzi niezadowolonych z ówcześnie panującego systemu. W 1933 roku scenarzysta i dziennikarz William Dudley Pelley wyszedł naprzeciw oczekiwaniom i założył Silver Legion of America. Według niektórych powstanie Silver Legion of America było reakcją na dojście do władzy Adolfa Hitlera w Niemczech. Od początku Pelley głosił hasła luterańskiej wspólnoty w której nie ma miejsca na wielkie aglomeracje miejskie, pieniądze, banki ani Żydów. Zbrojne ramię SLA- Silvershirts było umundurowane na wzór SA, bojówkarze nosili srebrne koszule stylizowane na Sturmabteilung, czerwoną literę "L" na lewej piersi, niebieski krawat oraz wojskowe spodnie i buty. Komórki Srebrnego Legionu stworzono w każdym stanie, w 1935 roku liczba członków osiągnęła szczytowe 15 tys. ludzi. Samo "L" miało byś skrótem od słów "Legion, Loyality, Love, Liberation and Light". W swojej ideologii William Dudley Pelley odwoływał się do luteranizmu, białej supremacji, korporacjonizmu, antysemityzmu, patriotyzmu i izolacjonizmu a także białego nacjonalizmu. Silver Legion postulował powołanie nowego państwa fundamentalnie luterańskiego (do dziś luteranizm państwa amerykańskiego jest właściwie symboliczny) państwa amerykańskiego, ochronę Stanów Zjednoczonych przed Żydami którzy wg. niego rządzili krajem, likwidację pieniądza narzuconego jakoby przez Żydów, wprowadzenie reżimu totalnego oraz fizyczną eksterminację wszystkich komunistów, Żydów i liberałów. Ponadto Silver Legion of America opowiadał się za przywróceniem niewolnictwa przedstawicieli czarnej rasy oraz Indian. Franklin Delano Roosevelt był wg. Williama Dudleya Pelleya żydem zaś wdrażany przez ów prezydenta New Deal miał być żydowsko-katolickim spiskiem wymierzonym przeciwko USA. W 1936 roku William Dudley Pelley kandydował na urząd prezydenta USA, jego program jako kandydata zaś był niemal wierną kopią programu NSDAP. Prócz swej partii poparcie dla jego kandydatury wyraził Ku Klux Klan. W 1941 roku Silver Legion of America został zdelegalizowany za negację ataku na Pearl Harbor. Idee te kontynuuje trzeci Ku Klux Klan. Argumenty zwolenników uznania faszyzmu amerykańskiego za faszyzm: Silver Legion of America był białym ruchem nacjonalistycznym. Silver Legion of America pod wieloma względami wzorował się na Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei i Nasjonal Samling. Silver Legion of America postulował państwo totalne, wielu utożsamia ten termin (w tym kontekście) z państwem totalitarnym. Gospodarczo Silver Legion of America postulował korporacjonizm w modelu podobnym do Włoskiej Republiki Socjalnej. Argumenty przeciwników uznania amerykańskiego faszyzmu za faszyzm: Silver Legion of America opowiadał się za polityką izolacjonizmu zarówno w gospodarce jak i geopolityce, w związku z czym nie wysuwał żadnych roszczeń terytorialnych. SIlver Legion of America nigdy nie nazywał się faszystowskim a jego ideologia została nazwana przez jego przeciwników. Flaga Slovenská ľudová strana, używana również jako symbol klerofaszyzmu Jozef Tiso i Adolf Hitler Faszyzm Klerykalny Faszyzm Klerykalny jest ideologią stworzoną przez ks. Andreja Hlinkę w powstającej Slovenská ľudová strana jako słowacki ruch autonomiczny. Faszyzm klerykalny jest inaczej zwany "klerofaszyzmem" lub "ruchem ludackim". Sam ks. Andrej Hlinka był radykalnym obrońcą etyki katolickiej w polityce i ekonomii przed wszelkimi skłonnościami do ekonomicznego liberalizmu które przejawiał Franciszek Józef Habsburg. Z tego powodu on i wielu innych późniejszych ludaków działało przez jakiś czas w Katolikus Néppárt jednak ów węgierska partia lekceważyła niepodległościowe aspiracje Słowaków zatem zdecydowana większość późniejszych klerofaszystów opuściła tą partię. Z czasem narodził się wśród ewangelickiej inteligencji słowackiej ruch nacjonalistyczny i przy tym amoralny. Ksiądz Andrej Hlinka stworzył zatem jemu katolicką wersję. Z tego tytułu w 1914 roku założył SĽS. Andrej Hlinka znacząco przyczynił się do powstania państwo czechosłowackiego- był zwolennikiem czechoslowakizmu gdyż uważał że zarówno ekonomicznie jak i społecznie Słowacy nie są gotowi na własne państwo które wtedy byłoby skazane na błyskawiczne bankructwo. Zaś pomysły pozostania w unii z Węgrami skomentował następująco „ Tysiącletnie małżeństwo z Węgrami się nie udaje. Musimy się rozwieść.". Był także jednym z sygnatariuszy Deklaracji Martina mówiącej o unii politycznej Słowaków z narodem czeskim. Walczył jednak o autonomię dla Słowaków i chciał wprowadzenia w ramach czechoslowakizmu teokratyczny ład pod słowacką hegemonią jednak pozostawiając czechom ich odrębność kulturową. Motywację do walki autonomię dla Słowaków (deklaratywnie) motywował religijnie i patriotycznie. Po śmierci Andreja Hlinki w 1938 roku przywództwo nad faszyzmem klerykalnym objął ks. Jozef Tiso. W 1939 roku stanął on na czele Słowackiej Republiki Ludwej zwanej także Pierwszą Republiką Słowacką. Należy przy tym zaznaczyć że określenie "faszyzm klerykalny" jest umowne i pochodzi od przeciwników tego ruchu którzy chcięli skomponować (propagandowo) faszyzm z Kościołem Katolickim. Skrzydło Vojtecha Tuki w tym ruchu opowiadało się za całkowitą eksterminacją fizyczną wszystkich zamieszkujących Słowację Cygan, Żydów, Polaków oraz Węgrów jednak było to marginalne w ruchu skrzydło inspirujące się w znacznej mierze Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, prócz tego było bardzo ono ewangelickie. Argumenty zwolenników uznania faszyzmu klerykalnego za faszyzm: Stworzona przez III Rzeszę Słowacka Republika Ludowa była państwem totalitarnym i satelickim wobec Rzeszy Niemieckiej. W Słowackiej Republice Ludowej polityka gospodarcza stawiała na industrializm i korporacjonizm w wydaniu przypominającym Włoską Republikę Socjalną. Aleksander March i Vojtech Tuka określali swoje poglądy jako "słowacki narodowy socjalizm" Argumenty przeciwników uznania faszyzmu klerykalnego za faszyzm: Skrzydło autentycznych ekstermistów skupione wokół Vojtecha Tuki było marginalne, co wynikało z tego iż było niemal całkowicie ewangelickie. Partia wyznawała zasadę "jeden národ, jedna strana, jeden vodca", lecz nie oznaczało to od razu (wg. niektórych) totalitarnej organizacji społecznej. Flaga Rzeszy Niemieckiej a także partyjna flaga NSDAP Narodowy Socjalizm Nazizm jest ideologią wywodzącą się z XX-wiecznych Niemiec. Głównymi ideologami narodowego socjalizmu byli: Adolf Hitler, Alfred Rosenberg i Heinrich Himmler a także Ernst Niekisch, Otto Strasser i Gregor Strasser. Podstawą nazizmu jest pangermanizm głoszący zjednoczenie wszystkich ludów germańskich pod wspólnym sztandarem niemieckim ale także germanizację Czechów, Walonów, Słowaków i Węgrów a także północnych Włochów i Francuzów (wg. tej teorii wszystkie narody germańskie są tak naprawdę częścią jednego narodu niemieckiego). Bardzo istotnym dla narodowego socjalizmu jednak był rasizm uznający rasę aryjską (w tym kontekście tj. germańską) za übberrasse tj. "nad-rasę", rasę nadludzką. Martin Heideggger Martin Heidegger (którego hitleryzm jest dyskusyjny) odrzucił całe dziedzictwo racjonalizmu, Parmenidesa z Elei, chrześcijaństwa czy Imperium Romanum wracając do pierwotnej "germańszczyzny". Martin Heidegger uznał bowiem iż całość tej kultury dotychczasowej jest romańska a nie niemiecka. Martin Heidegger podobnie jak Friedrich Nietzche odrzucał pojęcie prawdy obiektywnej odwołując się przy tym do Heraklita z Efezu. Różnica jednak między tymi dwoma wybitnymi filozofami w tej kwestii była taka iż Heidegger utożsamiał pojęcie prawdy z narodem oraz rasą podobnie jak pojęcie sztuki czy moralności w myśl koncepcji volkistowskich uznających że poszczególny naród (rozumiany etnocentrycznie) jest posiadającym duszę żywym organizmem w dosłownym tego słowa znaczeniu, zaś ludzie są odpowiednikami komórek w ów organizmie, twórcą tej koncepcji (volkizmu) był Paul de Lagarde. Z kolei Friedrich Nietzche uważał że prawda jest wyłącznie narzuconą słabszemu (przez silniejszego) przy pomocy przemocy lub groźby jej użycia. Sam Martin Heidegger się w 2 połowie lat '30 XX wieku zaczął dystansować od klasycznej wizji nazizmu uważając go za zbyt mało radykalny i z tego powodu przegrany. Uważał bowiem (tak samo jak Otto i Gregor Strasser) że rządy narodowosocjalistyczne powinny realizować pełnoprawny socjalizm i zwalczać aktywnie wroga klasowego, można powiedzieć że był strasserystą. Alfred Rosenberg- główny ideolog nazistowski Z kolei główny ideolog narodowego socjalizmu- Alfred Rosenberg jest postacią kontrowersyjną nie tylko z powodu poglądów politycznych ale także z powodu pochodzenia bowiem nie był czystym etnicznie Niemcem- miał wśród przodków także Francuzów i Estończyków. Niektórzy biografowie przypisują mu również przodków żydowskich. Sam Alfred Rosenberg żywił skrajną nienawiść do chrześcijaństwa i utożsamiał je ze światem romańskim. Z kolei dowodu na wyższość rasy germańskiej nad wszystkimi innymi upatrywał w Bitwie w Lesie Teutoburskim. Uważał także że Żydzi odpowiadali zarówno za sowiecki komunizm jak i anglosaski, plutokratyczny kapitalizm. Z tego tytuły uważał że oba te zjawiska były podobne do siebie. Ów ideolog nazistowski posługiwał się niekiedy ahistorycznymi źródłami takimi jak Protokoły Mędrców Syjonu. W 1930 roku Alfred Rosenberg wydał swoje najważniejsze dzieło w którym zawarł niemal wszystkie swe poglądy- "Mit XX Wieku". Dodatkowo przy skrajnej chrystianofobii Rosenberg odwoływał się do volkizmu i ezoteryki postulując zastąpienie chrześcijaństwa nowym mitem aryjskim. Alfred Rosenberg również pokrętnym tokiem rozumowania doszedł do wniosku że Ukraińcy są Germanami. Stwierdził bowiem że skoro Ruś Kijowską założyli niewątpliwie germańscy Wikingowie to Ukraina jest krajem germańskim w związku z czym Ukraińcy też należą do rasy panów. Z tego powodu gorąco popierał przed II Wojną Światową niejakiego Stepana Banderę i jego Організація Українських Націоналістів. W czasie zaś tego konfliktu był jednym z większych zwolenników utworzenia 14 Dywizji Grenadierów Pancernych Waffen-SS "Galizien", upatrywał w tym szansę na utworzenie ukraińskiego wojska a później- na wzór Chorwacji- utworzenie ukraińskiego państwa marionetkowego. Mimo to szczytem jego starań było utworzenie (nieco wcześniej) Reichskommissariat Ukraine. Same koncepcje mityczne główny ideolog nazistowski bierze od filozofa Friedricha Nietzchego. Niemcy według koncepcji Alfreda Rosenberga byli jednak przeznaczeni przez bliżej nieokreślonych bogów do rządzenia całą Europą lub nawet światem. Z kolei za koło napędowe całej historii uznał on walkę rasy aryjskiej z rasą romańską i rasą semicką której postulował całkowitą eksterminację. Alfred Rosenberg w kategoriach rasowych oceniał także Wojny Punickie (starcie rasy romańskiej z semicką), upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego także oceniał w kategoriach walki rasowej- wyczerpania rządzącej elity rzekomo germańskiego pochodzenia i powrotu rządów romańskich. Przy tym całość rasy germańskiej miała pochodzić z Atlantydy, w tych tezach Alfred Rosenberg powoływał się na Platona i przedchrześcijańskie wierzenia helleńskie. Za zaś największe nieszczęście świata starożytnego Rosenberg uznał chrześcijaństwo, zaś średniowiecznego- islam który stawiał na równi z chrześcijaństwem. Rosenberg usilnie twierdził że chrześcijaństwo wprowadziło w świecie helleńsko-rzymskim element syryjski. Samo był wg. niego rozwodnionym nurtem judaizmu przeznaczonym dla gojów, podobnie jak islam. Z kolei chrystianizacja rasy aryjskiej była przez Alfreda Rosenberga postrzegana jako podbój przez Syryjczyków i Rzymian ludów germańskich. Za wyraz semityzacji germańskiej rasy uznał postać Karola Wielkiego. Mimo to popierał Marcina Lutra nie wszakże z uwagi na luteranizm którego nie wyznawał a jedynie z uwagi na to że podniósł bunt przeciw papieżowi i przeciw Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu. Uznawał on całe Święte Cesarstwo Rzymskie za złamanie ducha germańskiego. Zaś za bohatera tamtych czasów uznał Widukinda gdyż on- w jego opinii podobnie jak inni poganie i heretycy bronił "aryjskiego" ducha przed syryjskim chrześcijaństwem. Zaś w wyniku reinkarnacji drugim wcieleniem ów saskiego wodza miał być Adolf HItler. Führer Adolf Hitler Natomiast późniejszy niemiecki führer- Adolf Hitler stworzył całą koncepcję Labensraum z której wynikało że Niemcy powinni zająć całe obszary skandynawskie, tereny francuskie na wschód od Sekwany, tereny Beneluksu, całe Alpy, Austrię, Czechosłowację, całą Polskę i wszystkie europejskie republiki ZSRR. Prócz tego wdrażał on tę ideologię w życie. Charakterystyczna dla Adolfa Hitlera była olbrzymia niechęć wobec monarchizmu i monarchii a w szczególności nienawidził on Habsburgów. Nienawiścią do Habsburgów uzasadniał także ucieczkę z Austro-Węgier do Niemiec. Notorycznie mianem "wroga niemczyzny" Adolf Hitler określał Słowian oraz Żydów. W znacznej mierze rasizm führera rozwijał się pod wpływem Hounstona Chamberlaina. Pangermanizm został zmodyfikowany przez Adolfa Hitlera bowiem uznał on iż "germanizować można ziemię, nigdy ludzi" podczas gdy klasyczny pangermanizm postulował germanizację ludów zamieszkujących tereny do których Niemcy by aspirowali. Adolf Hitler wprowadził także do idei Alfreda Rosenberga kult siły i utożsamienie prawa naturalnego z prawem narzuconym przez silniejszego. Pod tym względem Adolf Hitler był pod wpływem Karola Darwina a przede wszystkim darwinizmu społecznego. Samo prawo natury miało być wg. Hitlera stworzone przez boga wg. jego koncepcji w znaczny sposób odbiegającej od koncepcji Boga chrześcijańskiego, poddaje się w wątpliwość to czy Adolf Hitler w ogóle w ów boga wierzył czy też traktował go jedynie jako ornament językowy w celu dotarcia do jeszcze nie do końca zsekularyzowanego społeczeństwa niemieckiego. Należy wspomnieć też że Adolf Hitler zwalczał ultramontanizm i uchwały Soboru Watykańskiego I. Z kolei z protestantami utworzone zostało tzw. Positives Christentum- swoista teologia nazistowska budująca obraz Jezusa jako Niemca czystego etnicznie dla którego bliźnim miał być wyłącznie inny Germanin czystej krwi. Co więcej Adolf Hitler uznał całą rasę semicką jako tak zdegenerowaną i anty-kulturalną że nie zasługującą na to by istnieć, w związku z czym postulował jej fizyczną eksterminację. Prócz tego Adolf Hitler głosił idee podboju państwa przez podburzone masy za pomocą haseł nacjonalistycznych, szowinistycznych, imperialistycznych, rasistowskich, egalitarnych, antysemickich czy militarystycznych.. Bezdyskusyjnie największym ekstremistą ze wszystkich nazistów był Ernst Niekisch który połączył ów hitleryzm ze stalinizmem krytykując przy tym oba rządy z uwagi na brak nazistowskiego rasizmu-volizmu-szowinizmu w Związku Radzieckim, z kolei III Rzesza była przez niego traktowana jako kraj zachowujący własność i nie stosujący komunistycznej polityki gospodarczej. Jego myśl została nazwana jako nazistowski bolszewizm. Idea nazistowska wykroczyła poza granicę III Rzeszy i dotarła do innych państw. Poza niemieckimi ruchami nazistowskimi były: Nationaal-Socialistische Beweging in Nederland, Elliniko Ethniko Sosialistiko Komma, Svenska Nationalsocialistiska Partiet i Nasjonal Samling. Argumenty zwolenników uznania nazizmu za odmianę faszyzmu: Adolf Hitler i Benito Mussolini byli sojusznikami. Rzesza Niemiecka była totalitarnym państwem o charakterze szowinistycznym. Jednostka wodza (führera) w nazistowskich Niemczech sprawowała władzę absolutną, podobnie jak w faszystowskiej Italii (duce). Według niektórych badaczy NSDAP prowadziło politykę korporacyjną. Faktem niekwestionowanym natomiast jest silny etatyzm a także autarkizm przywództwa rzeszy. Nazizm bywa przedstawiany jako "bardziej rozbudowana" wersja włoskiego faszyzmu. III Rzesza była skrajnie zmilitaryzowana. Argumenty przeciwników uznania nazizmu za odmianę faszyzmu: W narodowym socjalizmie istnieją nurty takie jak strasseryzm czy nazistowski bolszewizm, wykluczają one faszyzm bowiem są odpowiednio socjalistyczne i (w przypadku tego drugiego) komunistyczne. Ideologicznie narodowy socjalizm nie czerpał żadnych wzorców z faszyzmu włoskiego. Faszystowski pierwowzór nie był specjalnie antysemicki, szowinistyczny czy zbrodniczy. Benito Mussolini wielokrotnie wyśmiewał rasowe teorie Alfreda Rosenberga. Flaga symbolizująca dynastię Romanovów używana w latach 1858-1896 jako flaga państwowa w Rosji. Wyciągnięta na sztandary przez rosyjskich nacjonalistów. Manifestacja z 1905 roku organizowana przez Czarną Sotnię. Faszyzm Rosyjski Korzenie rosyjskiego faszyzmu sięgają czasu działalności Чёрная сотня (Czarnej Sotni). Чёрная сотня była pierwszą radykalną organizacją nacjonalistyczną w Rosji. Powstała w 1905 roku i na warstwie ideologicznej opowiadała się za utrzymaniem systemu carskiego samodzierżawia i sprzeciwiała się choćby najmniejszej demokratyzacji kraju. Sprzeciwiała się także istnieniu dumy rosyjskiej postulując jako zamiennik do niej powołanie soborów ziemskich o funkcji czysto doradczej. Ów partia podkreślała swoje przywiązanie do rosyjskiej cerkwi prawosławnej głosząc hasła jednej i niepodzielnej Rosji. Domagano się zachowania obszcziny na wsiach, nacjonalizacji sektora bankowego, powszechnego obowiązku edukacji, skrócenia czasu pracy robotników czy ustanowienia ubezpieczeń społecznych. Чёрная сотня aktywnie zwalczała zarówno ruchy socjalistyczne jak i liberalne uważając je za masońskie i nie stroniąc przy tym od przemocy. Zwalczano także ruchy separatystyczne, gł. ukraińskie, polskie i litewskie. W myśl idei "Świętej Rusi" czarnosotniści uważali Białorusinów za część narodu rosyjskiego. Prócz tego ówczesne ugrupowanie było silnie antyżydowskie, propagandowo wykorzystywało Protokoły Mędrców Syjonu jako dowód na wrogość narodu żydowskiego względem carskiego samodzierżawia oraz chęć opanowania przez ten naród całej Rosji, mimo to posiadało dobre relacje z ruchem syjonistycznym bowiem postulowano wysiedlenie wszystkich rosyjskich Żydów do Palestyny i wsparcie dążenia do utworzenia państwa Izrael. Całe ugrupowanie zostało dominujące wśród Białogwardzistów zaraz po Rewolucji Październikowej jednak w wyniku rosyjskiej wojny domowej zostało zdelegalizowane a znaczna część działaczy czarnosotnickich albo została zesłana do gułagów albo znalazła się na emigracji w Japonii, a później najczęściej w Mandżukuo. Przyjmuje się że właśnie wtedy nastąpiła faszyzacja ruchu. Konstantin Rodzajewski założył w 1931 roku Российская фашистская партия, była dowodzona z emigracji- Mandżukuo lecz prowadziła anty-stalinowskie akcje propagandowe na terenie Związku Radzieckiego. Jej działacze byli często mordowani przez funkcjonariuszy NKWD jako "zagrożenie porządku publicznego". Podczas II Wojny Światowej działacz Российская фашистская партия- Bronisław Kamiński dopuścił się kolaboracji z III Rzeszą w celu zdobycia władzy i utworzenia tym razem totalitarnego caratu. Stanął na czele 29 Dywizji Grenadierów Waffen-SS "RONA", jednak nie był to koniec rosyjskiej kolaboracji z niemieckim najeźdźcą. Powołano także kolaboracyjną Rosyjską Armię Wyzwoleńczą która rzekomo walczyła o wyzwolenie Rosjan spod żydowskiego jarzma oraz dokonała kilku lub kilkunastu pogromów na ludności żydowskiej zamieszkującej zachodnie tereny ZSRR. Współcześnie do tychże idei przyznaje się Русское национальное единство. Mapa tzw. turbosłowiańszczyzny- teorii spiskowej wytworzonej przez Zadrugę. Zadrugizm W roku 1937 Jan Stachniuk założył zrzeszający ok. 300 członków ruch polityczny Zadruga. Główną ideą zadrużną był nacjonalizm pansłowiański oraz neopogaństwo. Jan Stachniuk chciał stworzyć idee która połączy i odrodzi narody słowiańskie wzorem "odrodzenia narodów germańskich" którego miał dokonać narodowy socjalizm. Zdaniem Stachniuka o losie narodów decyduje ich zbiorowa psychika, ukształtowana przez „ideomatrycę”, za którą odpowiada dominująca w społeczeństwie religia. Analizując psychologiczną treść wierzeń religijnych, Stachniuk uznał „antycywilizacyjny” charakter katolicyzmu, który – jego zdaniem – gloryfikuje, propaguje i utrwala gnuśność społeczną i pacyfizm zamiast kultu siły i imperializmu w związku z czym prowadzi do militarnego i cywilizacyjnego zacofania. Przezwyciężenie tego „niżu cywilizacyjnego” miało nastąpić poprzez zmianę „ideomatrycy”, którą oprzeć chciał na wartościach heroizmu rodem z dzieł homeryckich. Projekty polityczne Zadrugi były skrajnie centralistyczne, etatystyczne i totalitarne. Ów ugrupowanie nie stroniło od ekscesów antychrześcijańskich i antysemickich. W kwestii inspiracji ideowych wyraźne były wpływy Friedricha Nietzchego, szczególnie w kwestii kołowego charakteru historii oraz krytyki chrześcijaństwa jako "religii słabych". Wyraźne inspiracje płynęły dla zadrugizmu od Georgesa Sorela. Prócz tego Zadruga odwoływała się do romantycznych myślicieli podkreślających słowiańskość Polski i Polaków i opowiadających się za panslawizmem takich jak Zorian Dołęga-Chodakowski. Niektórzy doszukują się także inspiracji Alfredem Rosenbergiem w Zadrudze. Jan Stachniuk uznał że rozprzestrzenienie się idei zadrużnych na całą słowiańszczyznę doprowadzi do odbudowy Imperium Lechitów i wytworzenia "nadnarodu" będącego ucieleśnieniem wykształconej w ten sposób wyższości rasy słowiańskiej ponad inne. Podkreślano przy tym etnonacjonalizm i pragnienie czystości rasowej. Zadruga była traktowana przez polski obóz narodowy jak sekta. Nikt jej nie traktował poważnie. logo OUN-B Stepan Bandera- kierownik główny Організація Українських Націоналістів Banderyzm Banderyzm jest skrajną formą ukraińskiego nacjonalizmu skupiającą się we Frakcji Rewolucyjnej Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Czerpał on dużo z koncepcji ukraińskiego nacjonalizmu stworzonej przez Dmytro Doncova. Według niego Ukraina była najdalej wysuniętym na wschód krajem Europy i z tego tytułu przypisywano jej rolę obrony Europy przed nieuchronnym imperializmem Rosji powracającym w różnych postaciach (zrównywano carat z bolszewizmem). Dmytro Doncov uznał bowiem Rosję za największego wroga Ukraińców, z tego tytułu poparł Sojusz Polsko-Ukraiński zawarty między Józefem Piłsudskim a Symonem Petlurą i był gotów odpuścić roszczenia do Galicji, Wołynia, Lwowa czy Przemyśla twierdząc iż utworzenie niepodległego państwa ukraińskiego jest ważniejsze od zjednoczenia wszystkich ziem ukraińskich. Stepan Bandera i inni skrajni nacjonaliści ukraińscy nie podzielali tego poglądu geopolitycznego i uważali Polaków za największego wroga i zagrożenie dla Ukraińców. Dlatego też terrorystyczna działalność OYH była wymierzona przeciwko II Rzeczpospolitej. Dmytro Doncov zapowiadał zmierzch idei, „którym cześć oddawał wiek XIX”, i proponował nowe, oparte na bezwzględnym poświęceniu organizacji i „żelaznej sile entuzjazmu”. Podkreślał, że taka postawa grupy niezłomnych jednostek wystarczy, by zdobyć niepodległe państwo, zaś w przypadku braku podjęcia stosownych działań Ukraina nigdy się nie odrodzi. Jako przykład takich jednostek byli przedstawiani Bohdan Chmielnicki czy Maksym Żeleźniak. Warto też wspomnieć że w pismach Dmytro Doncova pojęcia "nacja" i "rasa" są używane w definicji Ludwika Gumplowicza a nie zaś rasistowskim językiem Arthura de Gobineau, stąd też określanie Doncova jako "rasisty" jest poważnym nadużyciem. Z kolei w OYH przyjęto darwinizm społeczny, nihilizm moralny i imperializm. Uznano bowiem poszczególne nacje za odrębne gatunki pozostające ze sobą w nieustannej wojnie o ziemie i byt. Odwoływano się tu wprost do Karola Darwina. Stąd też brał się terytorialny imperializm mający być dowodem żywotności narodu i wykładnią jego siły. Організація Українських Націоналістів nie definiowała granic ukraińskiej ekspansji, utrzymywała że ekspansja terytorialna będzie logicznym wynikiem ich siły narodowej i miałaby odbyć się kosztem Polaków, Rumunów, Rosjan, Żydów i Słowaków. Ponadto Stepan Bandera uznawał "Ukrainę czystą jak szklanka" w której nie miał prawa bytu żaden nie-Ukrainiec, z czego rozdzielano między "przyjazne" narody którym banderowcy dawali prawo do samostanowienia i których jednostki miały prawo do dowolnej egzystencji poza ukraińskimi terenami (np. Białorusini, Litwini) oraz narody "wrogie" które miały być bezpardonowo zwalczane (np. Rosjanie, Żydzi). Kryterium ukraińskości zaś była wyłącznie ukraińska krew. Stąd każdy jeden obywatel Ukrainy do której dążył Stepan Bandera musiałby być czystym etnicznie Ukraińcem. Faszyzm Odmiany Faszyzm Włoski • Faszyzm Brytyjski • Faszyzm Klerykalny (kleofaszyzm) • Ekofaszyzm • Neofaszyzm • Faszyzm Japoński • Faszyzm Amerykański • Faszyzm Francuski • Faszyzm Rosyjski • Zadrugizm • Ekstremizm hutu • Ustaszyzm • Volkizm • Banderyzm • Islamofaszyzm • Żydowski Faszyzm • Narodowy Socjalizm (z wyjątkami) • Czarny Faszyzm Faszyści Benito Mussolini • Adolf Hitler • Ștefan Tătărescu • Ante Pavelić • Heinrich Himmler • Jozef Tiso • Andrij Hlinka • Jan Stachniuk • Philippe Pétain • Oswald Mosley • Stepan Bandera • Andryj Melnyk • Hideki Tōjō • Klas Lund • Jawhen Konowalec • Konstantin Rodzajewski • Osama Bin Laden • Abba Ahimeir • Vidkun Quisling • Dmytro Doncov • Roman Szuchewycz • Frits Clausen • Marcel Déat • Milan Nedić • Giovanni Papini • Sadao Araki • Alfred Rosenberg • Karl-Heinz Hoffmann • Anton Mussert • Gabriele D'Annunzio • Julius Evola • Galeazzo Ciano • Shūmei Ōkawa • Ezra Pound • Knut Hamsun • Jeorjos Merkuris • Italo Balbo • Jacques Doriot • Giovani Gentile Partie i ugrupowania • Partito Nazionale Fascista • Fasci Italiani di Combattimento • Організація Українських Націоналістів • Parti Populaire Français • Silver Legion of America • Strana slovenskej národnej jednoty • CasaPound Italia • British Union of Fascists • British Movement • Патріот України • Ελληνικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα • القاعدة • الدولة الإسلامية في العراق والشام‎ • Patriotic Alternative • 大政翼賛会 • Danmarks Nationalsocialistiske Arbejderparti • Российская фашистская партия • New British Union • Brit HaBirionim • Nordiska Motståndsrörelsen • Rassemblement national populaire • Zadruga • Magyar Nemzeti Szocialista Párt • Nationaal-Socialistische Beweging in Nederland • Combat 18 • Blood & Honour • National Front • American Nazi Party • National Socialist Movement • Economic Freedom Fighters • Círculo Español de Amigos de Europa • Fédération d'action nationale et européenne • Partidul Național-Socialist din România Państwa Włoska Republika Socjalna • III Rzesza • Niepodległe Państwo Chorwackie • Pierwsza Republika Słowacka • Cesarstwo Wielkiej Japonii • Francja Vichy • Zjednoczone Królestwo Włoch • Reichskommissariat Niederlande • Islamski Emirat Afganistanu • Państwo Norweskie • Reichskommissariat Norwegen Powiązane Symbolika faszystowska • Rzeź Wołyńska • Marsz na Rzym •Pucz Monachijski • Noc Długich Noży .

$1.25 Monday, February 17, 2014 Definicja Faszyzm- ruch polityczny i ideologia rozwijajace sie w Europie po I wojnie swiatowej. Faszyzm niósł za soba system rzadów oparty na dyktaturze; wprowadzał system monopartyjny, ograniczenie swobód obywatelskich, całkowicie podporzadkowanie

Pojęcie Republika Weimarska odnosi się do okresu pierwszej demokracji parlamentarnej w Niemczech w latach 1918-1933. Zakończyła się ona przejęciem władzy przez narodowych socjalistów. Chociaż Konstytucja Weimarska uważana była za jedną z najbardziej postępowych w tamtych czasach, Republika Weimarska stanęła w obliczu licznych wyzwań: brzemienia I wojny światowej, hiperinflacji i zagrożeń ze strony sił ekstremistycznych. Upadek Republiki spowodował powstanie i umocnienie się nazizmu.

Bibliografia: Źródło: Emilii Gentile, Początki ideologii faszystowskiej, Warszawa 2011, s. 82–83. Źródło: Benito Mussolini, Doktryna faszyzmu, Lwów 1935, s

Czy ktoś słucha biskupa Pieronka? W rozmowie z „Rzeczpospolitą” Tadeusz Pieronek mówi mocno: w Polsce rodzi się faszyzm i rasizm, cały świat to widzi, a rządzący bagatelizują problem. „Smród faszyzmu nas kiedyś podusi”. We wtorek, w rozmowie z Moniką Olejnik, bp Pieronek nazwał nieszczęsną nowelizację ustawy o IPN „rozwiązaniem siłowym”, próbą pokazania, jacy jesteśmy silni, i narzucania siłą jakiejś prawdy historycznej. Dodajmy, że jednocześnie w internecie krążą cytaty z Jana Karskiego i Zofii Nałkowskiej o „polskich obozach śmierci”. A tu cytat z Wielkiego Słownika Języka Polskiego: „polski region; bank, cmentarz, koncern, kościół, obóz (koncentracyjny, pracy, zagłady)”. A „siłownicy” dalej idą w zaparte. Przemielą klasyków? Bp Pieronek jest na emeryturze. Nie bierze udziału w żadnej grze politycznej, ale ma dobre ucho na obecne sprawy polskie. Nazywa to, co obserwuje na scenie publicznej, po imieniu, ewangelicznie: tak, tak, nie, nie. Rządzący będą biskupa ignorować, tak jak ignorują listy ojca Wiśniewskiego. Dominikanin ogłosił ostatnio w „Tygodniku” mocny tekst pod tytułem „Oskarżam”. Oskarża o niszczenie chrześcijaństwa w Polsce tych księży i biskupów, którzy wprowadzili do naszej religijności wrogość. Duchowny, odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez prezydentów Kaczyńskiego i Komorowskiego, ostrzega, że w Polsce chrześcijaństwo „umiera”. Rządzący, choć tacy religijni, będą ignorować, a prawica będzie hejtować. Nie szkodzi. Nie zagłuszą tych głosów. One się przebiją przez wrzask, drwiny i ordynarne antysemickie gadki w TVPiS. Prędzej czy później wszyscy, my i oni, usłyszymy pytanie: a ty co zrobiłeś, by smród faszyzmu nas nie udusił?